GÖNÜL KOYDUM
Geceler sırdaşım olduğundan beri, ihanet eden olmadı. Meğer beni yiyip bitiren ne varsa, herkesi kendim gibi bilmemdendi. Hep bana bir adım gelene, koşar adım gittim. Beni ben yapan ne varsa, beni benden alan o oldu. En acı hayal kırıklığımda buydu.
Bu güne kadar en büyük darbe dost bildiklerimdendi. Kişiliğimden taviz veremedim. Veremezdim de. Yoksa ben, ben olmaktan çıkardım. Vur ensesine, al lokmasını denilenlerden oldum hep. Hata mıydı, bilmiyorum. Bilmek de istemiyorum.
Bana yapılmasını istemediğim hiçbir şeyi başkasına yapmadım. Ahmak diye yaftalandım. Saf oldum. Enayi, zavallı oldum. Güzel düşüncelerim, omuzlarımdaki kamburum oldu. Yap iyiliği at denize, balık bilmezse Halîk bilir dedim.
Aptal deseler de hâlâ öyle düşünüyorum. Ben bir iyilik yaptığımda, kuldan bir şey bekleyerek yapmıyorum ki. Ben yaradılanı Yaradan'dan ötürü seviyorum. Seviyorum öyle yaşamayı. Mutlu oluyorum. Mutlu etmek mutlu ediyor beni. Üzülsem de, dalga konusu olsam da ben buyum.
En büyük zaafım bu benim. O yüzden hep zaafımdan vuruluyorum. Varsın en kötü zaafım bu olsun.
Bu güne kadar etrafımda kim varsa, işi bitene kadarmış dostluğu. Verdiğim müddetçe varmış etrafım. Düşmeden bilinmezmiş dostun, düşmanın. Ayağın takılınca, etrafında tutacak biri olmadığında anlıyormuş insan. Bu da acı bir tecrübe imiş.
Olsun. Ben yine de takılmıyorum. Herkes yerinde sağolsun. Sadece gönül koydum. Hayal kırıklığım oldu. Beklentisiz olsam da yine de zor zamanımda görmek istemişim demek ki. Kırgın değilim. Sadece gönül koydum.
Araya mesafe, belki de sınır koydum. Dostluğu gecelerle kurdum. O gün bu gündür hep daha mutluyum. Çünkü geceler samimi. Hakiki. Sadık. Yine de yüreğim sevgiyle dolu olsun. Sevgiyle..
