GÖNÜL EVİM
Bu gece ordaydım yine, biraz kayıp
Karanlık çökmüştü yitik olan hayallerime.
Bir liman aradım yanaşmak için deniz misali yeşil gözlerinde.
Hırçın dalgalar kızgınca vururken sahile…
Seni gördüm, denizin her renginde.
Her fırtınada saklanırdım şımarık gamzelerinde.
İçime düşerdi gözlerinde çakan şimşekler, kıyamet koparken gökyüzünde.
Umursamaz mimiklerini taçlandırmıştım
Yıkılan gönül evimde.
Elvedalar uçuşurken gökyüzünde zamansız
Ben yıldızlara asılırdım düşmemek için Gözyaşlarındaki yakamozlara tutundum.
Ya sen! ayın tutulmasına neden olan güzellikte
Hırçın zamanda sarhoş yalfalar atıyordun.
Canıma minnet tebessümlerin umutta kaybolurdu.
Bense dünü arıyordum, bugünde yok olan geçmişe hasret…
Neden gitin be kitapsız? Sol yanım bu kadar acırken mutlu musun?
Biliyor musun senden sonra kimseyi bir daha sevmedim.
Hem ben, sen yokken hiç sensiz kalmadım ki!
Yüreğim seninle çok kalabalıktı…
