GECENİN BİR VAKTİ
Gözlerim tutuklu kaldı karanlığın orta çağında.
Yine bir bahar akşamı, bülbüller melodi sokağında.
Uykular firari, algılar bulanık, öfkem tufan.
Yakacağım gemileri, dalgalar doğurgan.
Kaç fersah uzağım kendime, ukdeler boğazımda.
Sonsuz karanlığa bin sitem, pencere arası bir kesit.
Köpekler havlıyor yine, korkunun gizeminde.
Gulyabani tavırlar, hayaller ülkesi sarhoş.
Bomboş sokaklarda, fezayı kör yapan sokak lambaları.
Gizliyorlar yıldızları, gecenin içinde ışıklar kör.
Bilinmezliğe bir kaçış, duygu kaçağı gözler.
Dimağımda harp ve darp izleri, melankolik tavırlar.
Ebem kuşağı hükmünü yitirmiş, çocukluğum kayıp.
Nehir gibiyim, yatağıma sığındığım ürkeklik.
Yine de amaç engin bir derya, maviliğe yakarış.
Doğal olan ne varsa yeniden doğmak içimde.
Yeniden başlamak, şafağa özlem.
Bülbül seslerini perdelemek isteyen baykuş,
Kulaklarımı yırtıp, beynimi parçalayan bir bağırtı.
Oysa bülbül sesine aşina, uyumak erinç.
Son gemi de ayrılıyor limandan, vedalar süresiz.
Adı konulmamış bir denizin kenarında,
Neye olduğu belirsiz bir nüksediş.
İç sesim, göğüs kafesim, devinime meyilli.
Sütliman olamayacağım, bu dingin sahilde.
Son çaba, son direniş, gecenin verdiği mehilde.
Savurgan sözcükler, kifayet bulmuyor şiirde.
Meydan okurken hayata, çıkış yolu arıyor dilim,
Gece denilen, karanlığını bende sınayan sihirde.
