CANÖZÜMDEN ÜŞÜYORUM
Üşüyor yüreğim
tirtir titriyorum
tipide kalmış
yavru bir serçe gibiyim
enkaz altında
hareketsiz bedenler
kıvranırken acı içinde
karanlığın en dibinde
iğne deliğinden gelecek
incecik bir ışığa hasret
ayrılırken can bedenden
çıkamazken enkâz içinden
ölümle sarmaş dolaş
bağır bağır sessiz çığlıklar
boğarken kendi kendini
nasıl ısınırım
kat kat yorganlar içinde
molozlar arasında
bakarken ışıl ışıl
şok içinde, korku dolu
küçücük bebeler
anasının ölüsü yanında
çıkınca aydınlığa
kendine uzanan yardım elleriyle
bilir mi sevinmeyi
yaşıyorum diye
toprağın altında
sevdikleri çaresiz
beklerken özlemle ölümü
kıvranırken acılar içinde
şükreder mi
çaresizce bekleyenler
yaşıyoruz diye
nasıl ısınır insan
buz tutmuşken yürekler
acı sarmışsa bedeni
akamazken gözlerden
donmuş göz yaşları
gülmek hatırlanır mı artık
güneş doğsa da yeniden
aydın olur mu günler
mutluluk uğrar mı yurduma
unutulur mu bu yaşananlar
öldü artık tüm duygular
enkâz altında kaldılar
kim bilir bakarsın
açar yeniden açar
kızıl kan çiçekleri
gelince belki bahar
can çekişirken bir çok can
beton yığınlarının altında
kurumuş donmuş gözyaşları
ağlamalara bile hasretken
sevinebilir mi yaşadığına
insan olan insan.
