BİR KİTAP: BABAYA MEKTUP / FRANZ KAFKA
Bir çocuk düşünün. Narsist ve despot bir babanın psikolojik şiddetinin gölgesinde kalmış, âdeta içten içe çürümüş bir çiçekten farksız. Her davranışı "onun iyiliği(!) kisvesi altında eleştirilmiş, kemiksiz bir dilin altında ezilmiş. Sevgi ve şefkat gösterilmemiş fakat mükemmellik beklenmiş. Ne eve sığabilmiş ne babasının patron olduğu mağazaya. Orada da diğer çocuklarına ve çalışanlarına yaptığı baskıcı tutumlardan söz ediyor.
Hatta bir şahsiyetinin olduğu dahi gözardı edilerek evde pasif bir rolde olan anne aracılığıyla iletişim kurulmuş. "Hanım sana söylüyorum Kafka sen anla" hesabı.
Böyle bir evde siz olsanız nasıl şekillenirdiniz? Ya ofansif olurdunuz ya da defansif. Hata yapmaktan ve konuşmaktan korkan, pasif, pısırık, çekingen, özgüvensiz, cesaretsiz, sorumluluk alamayan( hatta ileride yuva kuramayan), kendini suçlayan, uyuşuk, detaycı bir insan olup çıkardınız belki. Tıpkı Franz Kafka gibi.
"Babaya Mektup" (Başlığa dikkat buyurunuz! Babama demiyor, babaya demeyi uygun görüyor. Bu da demek oluyor ki kendisini sahiplenmeyen babasını o da içselleştiremiyor. ) isimli iç dökümünü okuyunca neden kaç kez nişan attığını ve "Dönüşüm" eserindeki "böcek" metaforunu daha iyi anladım. Dilerseniz şuracığa sığdırabildiğim kadar alıntı bırakayım.
"Azarlamalarında başvurduğu kışkırtıcı bir yol da insana üçüncü bir kişiymiş gibi davranışın, yani karşına alıp kötü kötü konuşmaya bile onu lâyık görmeyişindi." (Say:25)
"En çok cimriliğinden tiksiniyordum. Belki bende bu cimrilik daha etkindi de onun içindi. Cimrilik denen şey derin mutsuzlukların en sağlam belirtilerinden biridir. Nesnelere karşı o kadar güvensizlik duyuyordum ki ancak ellerimde ya da ağzımda bulundurduğum ya da bulunduracağım nesnelere gerçekten benim gözüyle bakabiliyordum. (Say:40)
"Ama elverişsiz bazı koşullardan bağımsız asıl engel, besbelli düşünsel bir evlenme yeteneğinin bendeki eksikliğiydi." (Say:68)
