BEN BİR ŞİİRİM
Bilirim ben annesizliği
Bilirim sevginin öksüz delisini
Ömrün, fakir yetim çocuğunu.
Çünkü benim içimdir yaren olan,
Tüm bu olanlar beni ilgilendiriyor.
Ve dert edinenler de benden..
Benden olmayanların alkış tutmasını da beklemem.
Ben öyle şiirim ki!
Ölüm zamanım, yaşayan ölüler!
Kör olmuş gören gözler,
Sevgi anlamayan kalpler,
Yaşama, ritimsiz tempo tutmuş.
İnsanlar ah insanlar!..
Mümkündür sevmeden sevilmek,
Ah o yalaka, yavşak insanlar!..
Duygunuzu atın bir kenara,
Lazım olmaz!..
Anne ölümsüzdür!
Baba ölümsüzdür!
Ve siz çok alametli bir yaratıksınız!
Gel gör ki;
Mısraların gerili yay,
Annesizliğim mızrak gibi fırlar.
Göğüs yaraları oluşur,
Yıllarca sürecek.
Ölüm sesleri duyulur
Yırtık bedeninizde,
Acıyı dindirecek sevgiden iğne.
Yamayacak,
Anne baba sesi de yok artık!
Mezar yerleri de benim için,
Ve; gül kokuları...
Vermem, veremem
Ben kazdım!
Ben ektim!
Ben, yaşamış şiirim!
Bilirim iyiliğin akıbetini
Bilirim kötülüğün akıbetini de.
Boş deseniz de aslında,
Doludur altı üstü, sağı solu
Göremeyen sizsiniz, siz
Ben öyle şiirim ki!
Sararan kimsesiz çiçekler misali,
Değen bir el yok
Sulayan, hayat veren
Sadece bir gök yüzü yaratılan
Ve yağmur....
İnsan sevgisi köklerimde,
Can bulur bahar gelince!
Ben bir şiirim.
