BABAMIN BABASI
Küçüklükten öğrendiğimiz küçüklere sevgi büyüklere saygı.. Böyle büyüdük elimizden gelenin en iyisi yapmaya çalıştık... Sevgiden sevmekten vazgeçmedik yeri geldi canımız yandı belli etmedik..
Bu konuda hep örnek olmuş öğretmenimiz dostumuz hep güleryüzlü, yardımsever, zor anında hep yanında olan büyük baba... Eşi de aynı şekilde desteğini hiç esirgemezdi... Her hastane olayında mutlaka yanımızda olurlardı. Büyük babanın hastalıkla mücadele ettiği dönemlerde bile hiç şikayet ettiğini duymadık... Hep koştu insanlar için...
O gün gelen telefonla yıkıldık yoğun bakımda hayatla mücadele veriyordu... Hastaneye vardığımızda saatler geçmek bilmiyordu, gece duyulması gereken haberi alamadık bahar ayında kaybettik onu..
Hâlâ dün gibi uzun yıllar oldu ama özlemi farklı bazı duygular anlatılamaz, denir ya aynen öyle..
Biz ona iyilik meleği derdik, uğurladık gitti ama hala öğretileri hayatımızın içinde yazarken gözler dolu dolu her şey boş....
Düşündüğünde hayatta önemli olan nedir ki bir tatlı söz bir güler yüzden başka...
