ARTIK YOK
İklimsiz yaşamaya alışkın,
Kamburumu okşama.
Göçebe sevgini al,
Var git yoluna.
Hiçbir neden yüreğime dokunmadı.
Çok kasırgalara direndi bu gönül.
Çığ altında kaldı, donmadı.
Ağustos harında bükülürken,
Başağın boynu kömür oldu da
Yanmadı.
Kanatlarımı;
Akıl hastahanesinin,
Ucuz koridorlarında bıraktım.
Bir yudum su istedim
Göz yaşlarım beton zemine akarken,
Vermediler.
Ama ıslattılar beni...
Sevgi denizini anlatmaya çalışırken,
Kelimelerim boğuldu karanlıklarda.
O yüzden uçmayı unuttum ben.
Var git yoluna...
Kırgınlığım yok.
Hasreti gömdüm yaralarıma,
Acısı dağlarca...
Derman olacak nem yok.
Rüzgarın bana verdiği mendilde.
Özenle kuruttuğun çiçek de yok,
Mahşer buysa eğer..
İçimde sana dair günah yok.
Var git yoluna...
Kimliksiz düşlerim gece yangını.
Anamın umutlu gözleri beklerdi eşikte.
Onun,
Pazar yeridir yüreği...
Bana kıyamaz,
Sana da kıyamazdı bilirsin.
"Kızım" derdi,
Akşam esintisinden koparılmış,
Saçlarını okşarken.
Benim içim erirdi.
Sadece içim mi?
Ben erirdim, kor kömürün içinde.
Örs de sendin, çekiç de sen...
Arada kaldı, ezildi.
Gönlünde yer edemedi demir.
Var git yoluna...
Hiç bir nedenin yüreğime dokunmadı.
Anamın unuttuğu gözleri
Artık yok eşikte.
