YÜREĞİM ENKÂZ ALTINDA
Bir dolunay vakti,
Yavaşça açınca perdeleri
Huzur veren sakinliğiyle kar…
Ey kar!
Geceyi aydınlatan zerrene beni de kar.
Ey kar!
Toprağa verdiğin bolluk bereketine beni de kar.
Sabah okullar açılacak.
Evler de okul telaşına karılacak.
Her pazar olduğu gibi
Çamaşırlar yıkanıp ütülenecek.
Çocuklar heyecanla okul yoluna karılacak.
Özlediler arkadaşlarını,
Bir teneffüste kartopu oynayacak,
Diğerinde kardan adam yapacaklar.
Kömür gözlerine neşe karacaklar.
Zifîrî karanlıkta hayallerine sarılıp,
Uykudan uyandıran bir şiddetle sarsılıp,
Mahmurluktan yerinde donakalıp
Mahşeri dünyada yaşayıp ayılanlar…
Bir daha asla ayılamayanlar…
Bir gece vakti aniden sarsılan hayatlar,
Bir gece vakti aniden sarsılan heyhatlar…
Sıradan bir günün sıradan bir sabahı değil:
Uyandığımız gün; bir daha gelmeyecek günlerin hatırası,
Hiç bilinmeyen bir belirsizliğin karartısı.
Her yer, her an zifîrî karanlık artık bundan sonra.
Toz bulutları gördüğüm, gözümü açtığımda.
Toprak, hiç olmadığı kadar yakınımda.
Elimde kalan, moloz yığınları.
İçime saplanan, vicdansızların taş bağırları.
Yüreğim enkâz altında kaldı.
Ağlamam ben, bilirsin, istesem de ağlayamam.
Yaşaran gözlerime “toz kaçtı” diyelim.
Tutarım kendimi, tutmayı bilirim yaşlarımı.
Tuttuğum, tutunduğum hayatın dalı elimden kaydı diyelim.
Dallarım enkâz altında kaldı.
Hiçbir şey eskisi gibi olmayacak artık.
Kalan; bir fincan kahve içtiği balkonunu özleyecek,
Hatırladıkça onları, her seferinde sevdikleriyle enkâz altına girecek.
Beyaz Saray Düğün Salonu’nun önünden geçerken
Sümeyye’yle Doğukan’ı anacak hep.
Şubatın yirmi beşine gün almışlardı.
Davetiyeleri enkâz altında kaldı.
“Bu yaz sıcaktı, kış çetin geçecek” derken bunu mu kastediyordu büyükler?
Kışlık ekmekler yapılmıştı,
Yufkalar buzdolabının üstündeydi, tek tek sulanacaktı.
Önümüz ramazan.
“İçli köfteleri atalım dondurucuya."
Ramazana hoşaflar yapılacaktı.
Ağzımızın tadı enkâz altında kaldı.
Adana’nın kebabını, Şanlıurfa’nın lahmacununu, Hatay’ın katıklısını,
Adıyaman’ın tütününü, Mardin’in telkârisini, Gaziantep’in baklavasını,
Osmaniye’nin pamuğunu, Diyarbakır’ın karpuzunu, Malatya’nın kayısısını,
Maraş dondurmasını herkes bilir.
Şahin Bey’in, Maraşlı Şeyhoğlu’nun, Sütçü İmam’ın tarihte yeri var.
Necip Fazıl, Sezai Karakoç yazar,
Sanatta, edebiyatta, şiirde Maraş Ekolü’nü sadece kalem ehli anlar.
Maraş Ekolü sadece edebiyatta değil ki
Maraş işi iğne oyaları, Maraş işi nakışlar enkâz altında kaldı.
Giden, bir sayıdan ibaret sadece;
Bir tahtaya yazılmış isimsiz, kimliksiz bir sayı.
Yuvarlak hesap, elli bin diyelim.
Gelecek hayallerini, geçmiş hesapları silelim.
Yuvarlak hesap elli bin diyelim.
Cansız, nefessiz, kefensiz bir sayı.
Herkesin isim yapmak için uğraştığı dünyada isimler enkâz altında kaldı.
Hiçbir şubat yakmamıştı bu kadar,
Hiçbir yaz ısıtamaz üşüyen yürekleri.
Kar yağsa ne fark eder, ne fark eder güneş açsa?
Ey kar!
Toprağa verdiğin bolluk bereketine beni de kar.
Zaten yüreğim enkâz altında.
