UMUT...
Hepimizin vardır pamuklara sarıp baş tacı edip yukarılara astığımız bir şey. Sonsuz maviliğin derinliklerinde süzülürken uçurtma misali elimizden uçan bir şey.
Bembeyaz pamuklara sardığımız şey, belki ağır bir yüktür. Taşıyamaz hâle gelir belki bizim yüklediğimiz anlamı. Dolar, dolar, aniden kararır, karartır.
Gürler sonra aniden. Kızar suçluluk duygusundan, kızdırır öfkesinden. Şimşek gibi çakar, korkar acizliğinden, korkutur şiddetinden. Bazen göz yaşıdır, gözden düşer; bazen gönül sancısıdır, gönülden düşer. Bazen rahmettir, toprağa can verir; bazen zahmettir, eziyeti çekilmeye değer.
Bir anda kırılır karanlık, bir ışık hüzmesi beliriverir toprak kokusunun kendine çağıran sesinde. Der ki: Bulutlar kaç kez doldu taştı şimdiye kadar? Kaç kez gök gürledi, şimşek çaktı? Kaç kez kaçtı güneş? Daha kaç kez arsız kara bulutlar gölgeleyecek güneşi? Ama güneş hiç umulmadık bir anda gülümseyerek renklendirecek kararan gönülleri. Bir anda kırılacak karanlık, bir ışık hüzmesi belirivecek.
Yağmurun sesi yumuşatacak katılaşan kalpleri. Toprak kokusu hissettirecek toprağın varlığını.
Truva Edebiyat Dergisi
