SEN YOKSUN
Sen yoksun...
Sus ki! Gözlerin konuşsun biraz. Güzellikleri görebiliyorum içinde.
Gözlerinin limanlarından ayrılan bir çok gemi var.
Hepsi yara almış, aşktan mütevellit.
Ne çok enkâz bırakıyorsun ardında
Arayışların hüsran, sanıların elit.
Beni yoran gözlerin değildi ki
Hep yanılgılarıma yenildim.
Seni sevmek, zordu be gülüm, zordu.
Bir yanı hasret, diğer yanı metafordu.
İşte! Ben, gözlerinin metaforlarında yitirdim benliğimi.
Güneşin kör yapan ışığına bakar gibi, baktım sana.
O yüzdendir bu aldanışlarım.
Şimdi Her şey hükümsüz öyle mi?
Sanki hiç bir şey yaşanmamış gibi, boş bakıyorsun.
Kaldırımlar almıyor seni, ya! Hiç tanımıyorsun.
Hüsrana uğrayan kimliğimi, kırdığın benliğimi,
Hiç usanmadan nasıl sevdiğimi, söylemeye değmez ki.
Her kırdığında beni, her yaraladığında, kalemim seni beyaz sayfalara yazdığında,
İnkâr etti cümleler manâsını.
Beyaz kağıt kaleme küstü, gözlerden iki damla düştü.
Bir daha gelme! Bu aşkın tarifi yok!
Tanımı belli olmayan aşk hanesine düştü her yaşanan.
Çürüyen duygularım aşktan bezgin.
Yeniden başlamak, her şeye yeniden, çok zor.
Senden geriye buruk bir acı kaldı.
O acıyla uyanıyorum her sabah.
Boğazıma düğümlenen hıçkırıklar boğuyor beni.
Zaman hükümsüz, duygular yersiz.
Başka bir boyuttayım şimdi, dünya ıssız,
Gözlerim mat, dilim sessiz.
Ben artık sensizliğin yollarında yürüyorum ya!
Ellerim soğuk, rengim soluk.
Sen yoksun.
