SEN DUYMADIN
Sessiz sessiz gelirken ardından hayat
Küçükken sesimi yalnız annem duyardı
Bir kuru çayla olsa da ekmeğimiz bayat
Sevgi dolu sofrada yine karnımız doyardı
Yeşil turuncu renkli kilim serili evde ömür
Geçerdi huzura giden yıllara uzanarak
Nakşederdi yüreğe sobada yanan kömür
Tavana ateşi değdikçe izlerdik hayal kurarak
Büyüdükçe hep bukleli saçlarımı taramaktan
Kırılan tarak sesini bile hayat sen duymadın
Yüreğimden dökülen inci tanelerini aramaktan
Gönüldeki güzellikleri almaktan sen doymadın
Ben hep hayatı toz pembe sanarak büyüdüm
Dikenli yolların güzelliğine aldanarak yürüdüm
Aşkı şiirler de şarkılarda dinlerken meğer
Tırmanırken yokuşu bu orta yaşımda çürüdüm
Çok severken insanları hayatı birde o yâri
Sen değiştin hayat nefes bile alamaz olduk
Güzel gülen çocukların hayalini yıkma bari
Sayende gönül evine aşk ile sığamaz olduk
Şimdi deniz göller ile gönül evide kirlenmiş
Kin nefrete nöbet tutup kahpelerle uyumadın
Çok geç farkettim yürekte sevgide zehirlenmiş
Herkes sessiz can verirken hayat sen durmadın
Yüreğimde çığlıklar göz yaşımla çimlenmiş
Ben sustukça yâr gönül sesimi sen duymadın
SON NEFESTE YÂR SEN DUYMADIN...
