ÖZLENEN SEVGİLİ
Ah hayat ne istedin kara gözlümden? O güzel yürekli insan gerekliydi bu dünyaya.
Anlamadı kimse, anlayamazdı da! Yüreğiyle yaşayanı, kendisini sevgisiyle var edeni.
Sadete gel hayat, zaten perperişandı! Nefesi can kafesine sıkışmış duvarlarına çarpıp dururken ölüm bir adım ilerisindeydi.
Masallar mı söylemeliydi avunmak için? Sonsuz yolculuğun bilinmezliğiydi gözlerindeki. Nefesi son bir vedaya bakar, belki ansızın apar topar son darbeyi vuracaktı.
Hiçlik dünyasında var olmaya çalışırken niyeydi bu gelen? Hiçbir şey sormadan…
Yoruldu hep beklemekten, ağırdı zaman bir kurşun gibi her an vurulurken yüreğinden.
Bir bilsen, pencereye tünüyorum sensiz, zaman bir yalım sanki! Güneşe hasret gecelerde sabaha doğmak istiyorum.
Arkamı dönsem güneş batacak sanıyorum, ben pencerede hep nöbetteyim, bekliyorum.
Benim için yaşamak, seni düşünmek, yemek içmek fayda etmiyor.
Gezip tozmak için yarı ölü bedeni sürükleyemiyorum.
Bir şiirsin dilimde, içimdeki duygular satır satır dökülünce.
Geçmişteki anım, en güzel aşkın imzası yani sen zamanların toplamı gibisin.
Biliyor musun? Ben de geliyorum artık, bekleyecek derman kalmadı.
Buraya senin için iki dörtlük bırakıyorum;
Bir hediyeydi ölüm bana
Son güneş ışınları gibi
Hastalıkla kıvranan bedenim
Bir hafifliğe ansızın evriliverdi.
Bayram mı nedir bilmiyorum?
Hasbihal edip dururum
Cennet gibi nurlu bir dünyada
Hem yazıp hem okuyorum.
Editör: Serhan Poyraz
