KELEBEK ETKİSİ
Başımıza gelen herhangi bir hadisede, ben ne yaptım da bunu yaşadım demeye hakkımız yok. Buna inanırım.
Aksi, çözümü başkasından beklemek olur. Gönlü olursa, işine geldiğince yardım eder diğerleri. Bedel isteyebilir. Belki daha da önemlisi ciddi bir tecrübe, özgüven, ilerleme şansını kaybedebiliriz. Kendi yolumuzu kendimiz belirlememiz zordur ama zevkli. Tabii ki başkalarından, bilenlerden, yapmayı başarmışlardan yardım alınabilir. Zaten onlar biz kendimize inandığımızca yardıma hazır olurlar.
Ve masum değiliz. Bunu birkaç ortamda söyledim. Sanki suçlu arar gibi hissettim kendimi. Yok öyle bir şey. Hata yapılacak, insanız biz. Ama ders almalı. Küçük ihmallerimizin, masumane es geçişlerimizin bir şekilde karşılığı olacağını kabul etmeli.
Bir işyerinde çalışıyorum. Mecbur, ekmek parası. Ne yazdım ben şimdi? Mecbur olmak istemem ki ben. İnsan yapmak zorunda hissetmemeli, derim hatta. İhmallerimden, düşünce sistemimdeki karadeliklerimden birisi. Dün bir film seyrettim, komedi, dram. Köy hayatı senaryo edilmiş. ”Irmağının akışına ölürüm Türkiye'm“ şarkısı düştü dilime. Orada bir köy var uzakta, hayallerimde, özlemlerimde, arayışlarımda. Neden gidemem ki… Şehir hayatına özenti, özlem ile hayatlarını zehir etmeyen köylülerimizin düşünce dünyalarının enginliklerinde misafir olmak isterdim. Engel ne ola ki…
Bunları yazdım çünkü bir şeyleri seyrediyorum. Ben neden bu firmadayım, neler yapabilirdim veya ne yapmalıyım? Tefekkür ediyorum, dostlarla, sizlerle paylaşıyorum. Hep birlikte, hayat daha kolay olabilir.
Bir karakter resmedeyim öncelikle. Özel hayatı hakkında bir sürü şey söyleyebilirim ama gereksiz. İlgisiz değil ancak aslolanı kaçırabiliriz. Bir sevincimi paylaştım onunla. Yine açmazlarımdayım. Biliyorum ki beni iyi hissettirmeyecek. Ama yaptım işte. Amacımın, ona caka satmak olmadığını söyleyemem. Kırıntı dahi olsa böyle bir duygum olabilir. Ancak o benim rakibim değil. Elindeki balonu patlatıvermişim sanki. Küçümsedi. Ve hiçbir tecrübeye, bilgiye, realiteye dayandırmadan yaptı bunu. Ve çalışmamızın işleyişiyle ilgili teknik bir şeyler konuştuk. Böyle olmamalı dedim.
Burada bilmediğimiz, atladığımız bir şeyler var. Öyle bir açıklama yaptı ki, yorum yapamıyorum. Söylediklerine inandığını sanmıyorum. İnanıyorsa ayrı bir garabet.
Ve bu arkadaşımızın vardiyada çalışanlar hakkında söz söyleme yetkisi var. Ya hatalarına rağmen bazı şeyleri güzel yapıyor olmalı ya da firma kültürünün açmazlarında kendisine bir yer bulmuş… Haydi geliniz, çıkalım bu işin içinden. Açmazlarımı yazdım. Tabii ki kendimi güvende hissederek. Kendisini kritik edebilmek özgüven ister çünkü, bir erdem olabilir. Veya en az paylaştıklarım kadar iyi yönlerim olduğunu düşünürüm. Her halukarda problemlerimiz ile yüzleşmeli, ki çözüm arayabilelim, inanırım.
Ne yapmalıyım sizce? Yeni bir iş arasam, bulsam? Bir aralar aynen böyle bir durumla karşılaşmış, her yerde bir Mehlike var demiştim. Bunun hikayesi de sonraki sohbetimize kalsın. Veya bir köye yerleşsem, birkaç yıllığına, sürekli de olabilir. Ta ki doğallığı yakalayana kadar. Bir köyüm olsa gidecek, bir köy evim, babadan kalma, deneyebilirdim. Mazeretlerim… Bir dünya turu? Parası olan mı çıkar dünya turuna yoksa gerçekten kendisini arayanlar mı, bedel ödemeye hazır olanlar? Veya dilencilik yapsam… Bir aralar geri dönüşüm tesisi yönetmiştim. Geri dönüşüm tesisi ve yönetim… Böyle söyleyince iyi hissediyor insan kendisini. Ben çalışmasam kimse çalışmıyordu. Çöplerden karton topluyorduk bildiğiniz. Bu işi yapanları küçümsemiyorum. Aksine, onların da hissiyatları olduğunu belirtmeye çalışıyorum. Çünkü ben yaparken, yine aynı bendim…
Yaşanmışlığın bana bakan yönü böyle. Firmaya ve diğer insanlara bakan yönünü de düşünmeli mi, belki evet. Her yapılanın bir sonucu var. Her şey bir şeylere işaret eder. Geminin geldiğini söylemek için önce dumanı gözlenir. Veya gözleyen dumanı görebilir. Yolda olan gözlemeli…
İnsanlara direkt anlatmamız mümkün değil. Tehlikenin farkında olamıyoruz. Bana bir şey olmazcılığımız fıtratımızda var. Veya haklılık… Bu nedenle öncelikle kendi düşünce dünyamızda saflığı yakalamalı. Bu nedenle daha fazla iletişime ihtiyacımız var, konfor dairemizin dışında, tüm insanlarla. Böylece herkesin bir yürek taşıdığını görebiliriz. Ve o yüreğin anlaşılmadığında acıdığını…
Amazon Ormanları'nda bir kelebeğin kanat çırpması, ABD'de fırtına kopmasına neden olabilir, denilir. Kelebek etkisi, bilirsiniz. Ben buna inanırım. Özellikle sosyolojik, psikolojik bozulmalarda. Küçük ihmallerimizin hayatımızda çok büyük sonuçları olabilir. Küçük bir ihmal dünya hayatını, tüm insanları etkileyebilir. Dünya savaşlarına neden olabilir. Yaşanacak olan yaşanır…
