KALBİM, AKLIM VE BEN
Tuttu bir elimden diğer elim
“Kalk!” dedi, “Toparlan ve eteğindeki taşları dök,
Saç her yere,
Kimin nasibi varsa alsın hissesini.”
Ruhumu okşadı bir elim,
“Ne çok yük biriktirmişsin küçücük omuzlarında.
Büyüdükçe büyümüş,
Arttıkça artmış ağırlığı,
Ne çok yüklenmişsin kendine.”
Yıllardır peşinden koştuğum hedeflerim,
Dört gözle beklediğim güzel haberlerim,
Avuç içlerime ısrarla bıraktığım dualarım var.
Biz ayakkabı bağını bile Allah’tan dileyenlerdeniz,
Şimdi yalınayak dolanmamız bundan.
Hedeflerim, haberlerim ve dualarım,
Üç anahtar kelime dağarcığımda.
Hedeflerim, haberlerim ve dualarım,
Üç anahtar var omzumda,
Taşıyoruz kalbim, aklım ve ben.
Peşinden koştukça kaçan hedeflerim,
Beklemekten bıktığım haberlerim,
Israrı bıraktığım dualarım var,
Üç kuş kanadına yükleyince uçtu
Hedeflerim, haberlerim ve dualarım.
Biliyor musunuz, kuşlar nefes alamaz kafeste.
Elimde tutmak için sıkmak boğar belki de
Tek tek salıvermek gerek aheste aheste.
Bazen hiç ummadığım toprağa ektiklerim
Hiç beklemediğim anda yeşeriveriyor.
Bırakınca açılıyor bazen kilitli kapılar.
Yürüyoruz meçhule kalbim, aklım ve ben.
Kim bilir, belki bir ağaç kovuğunda,
Belki yaralı bir ceylan yavrusunun yuvasında,
Belki de basıp geçtiğim sonbahar yapraklarında.
Sonbahar ya,
Kim bilir, kime sonbahar,
Kime son bahar?
