İYİLEŞ ARTIK DÜNYA
Garip bir dünya sahnesindeyiz, iyiliklerin kötülüklere, dostlukların kullanılmaya evrimleştirildiği, kötülüğün nitelik ve donanım kazandığı bir çağdayız.
Sahtekârlığın görünen boyutuyla iğrenç, görünmeyen boyutuyla uyanıklık kabul edildiği hazin bir dönemdeyiz.
Nitelikli sahtekârlık meleksi maskelere bürünerek yeryüzünün en dahi varlığına dönüştü.
İnsan her şeyin ters yüz olduğu bu çağın karanlığında nasıl korunacak?
Her bir insan kendi içinde bin tane kişilik saklıyor, garip olan ise kendi içindeki kişilerden habersizce yönetiliyor olmasıdır...
Dünyanın iyileşmesini istiyoruz, bütün temennilerimiz "iyileş artık dünya" diye yankılanıyor kulaklarda.
Oysa hasta olan dünya değildi, biz insanlar idik, biz birbirimizi derin hastalıklara müptela ettik ve dönüp iyileş dünya dedik.
Ne garip değil mi?
Hasta olmayana iyileş diyoruz da hasta olanı görmüyoruz.
Dünyanın hastalığı insandır, insan iyileşirse dünya şifa bulur...
Neden yeni günlerden, yeni haftalardan hatta yeni bir yıldan umut, güzellik, iyilik, şifa temennilerinde bulunuyoruz ki bunu hiç anlamadım ve sanırım anlamayacağımda.
Günün, haftanın, yılın bize ne katkısı olabilir ki?
Şunu net ifade etmek isterim ki insanlar birbirine insanca bakmadığı, birbirine iyilikte bulunmadığı, birbirine merhamet etmediği, birbirini anlamadığı müddetçe günlerin, haftaların, yeni yılların insana vereceği hiçbir şeyleri yoktur.
Bahsi geçen günler, haftalar, yıllar sadece birer toprak/tarla misalidir ve biz insanlar ne ekersek onu biçeceğiz/biçiyoruz zaten.
Kendi ürünümüzden şikayetçiyiz fakat tohumları da değiştirmiyoruz.
Kötülük tohumları ekerek altın bekliyoruz tarladan.
Tarla ne yapsın?..
