İÇERDE KİM VAR?
Kuşlar cıvıldamaya başlamıştı sabah ezanıyla birlikte.
Yeni gün, enerjisini sürüklemeye başlamıştı zamanda.
Gökyüzü, mavi şemsiye gibi duruyordu arşında.
Ev, çiçekler sahipsiz olduğu belli oluyordu. Kışın soğuğu, ayazı; yazın güneşinin yalımları, oyum oyum belli oluyordu evin duvarlarında.
Ağacın dalları eğilmiş kulak misafiri oluyordu, evdeki seslere. Her zaman, sahiplendiği eve göz kulak oluyordu. Kuşlara, sineklere ev sahipliği yapıp; zaman denen süreci kendinde yaşatıyordu.
“Evde kimse yok; giren, çıkan da olmadı. Yalnız dalımı, yapraklarımı büyüterek; kuşlara, kelebeklere ev sahipliği yapmıyorum; eve birileri giriyor mu diye yedi, yirmi dört gözcülük yapıyorum.
Aa, bak utanmazlara! ‘Rahat olun arkadaşlar, tadını çıkarın’ diyor. Ben, bunların içeriye girdiğini nasıl gözden kaçırdım? ‘Ne kadar da büyükmüş, biz burayı daha önce nasıl keşfetmedik’ deyip hayıflanıyorlar bir de.”
Ağaç yıllara meydan okur gibi duruyor. Dallanmış, budaklanmış; arsızca bir yarısını kesmişler, ama yinede pes etmemiş, bu evin önünde durmaktan.
“Ah Hayriye, ah! Bir sen bu evde kök salmıştın. Çoluk çocuk, sonra büyüdüler; gelinler, damatlar kalabalık aile oldunuz. Bir de ben kök salmıştım, kimse farkında olmadı. Yalnız yeşilliğime, dalımda cıvıldaşan kuşlara baktılar.
Bak sen şuna! Evde kalan bir kaç eşya ve anılarına neler de söylüyorlar.
Bak bak sen! Ne diyor?
‘Eskiden bu insanoğlu salonlara mobilyalarını koyar ama kullanmazlarmış, misafir geldikçe açıp kullanırlarmış. Bakın nasıl da yeni kalmış; oturun, rahatınıza bakın!’
İçerde kim var!
Aman Allah'ım! Bu ne? İyi ki köklerim sağlam. Ağacım ama benim de canım var, korkudan bütün yapraklarım titredi.
Sanki beş, altı çarşaf boşlukta salına salına dolanıyor; uzun kol yenlerinin bitiminde el yok!
Gözleri kara kara boşluk gibi duruyor! Beni kestilerde başka bir boyuta mı geçtim?
Kapılar gıcır gıcır kendiliğinden açılıp kapanıyor gibiydi!
Vay benim başıma gelenler! Evi cinler, periler, hayaletler sarmış!”
