BİR KİTAP: ŞANS AVCISI PER / HENRIK PONTOPPIDAN
Seri boyunca kitap içerisindeki Per'e çok kızdım neden derseniz; kendisi için başkalarını sürekli kullanmasına aşırı sinir oldum. Serinin ikinci ve son kitabının konusuna gelecek olursak.
Roman boyunca Per yapar ve yıkar, insanları kullanır, içindeki kibri yenemez.
Jakobe’yi sever ama onu bile defalarca hayal kırıklığına uğratır. En sonunda hayallerinin zıddına küçük bir köye taşınır, bir köylü kadınla evlenip mütevazı bir hayat yaşamaya başlar.
Onu da birkaç çocuktan sonra terk eder. Daima aramaktadır Per, zenginlikte, büyük hayallerde, daha sonra da mütevazı bir yaşamda. Geçen yıllar onu önce nefret ettiği babasına benzetmiş sonra da bilgeleştirerek kendisini bulmasını sağlamıştır.
Romanın diğer bir ana karakteri olan Jakobe’den bahsetmezsem olmaz. Jakobe, zeki, güçlü ve iyi kalpli bir kadın. Per yüzünden yaşadığı acıların üstesinden yaraları sararak gelir. Yetim çocuklar için bir okul kurar ve kendini bu okula adar. Per çocukluk travmalarına karşı ne kadar ruhunu iyileştirmeyi başaramadıysa, Jakobe de o kadar başarmış ve içsel aydınlığı bulmuştur.
ALINTILAR
"Aslında önemli olan insanın ne olduğu değil, kendisini nasıl gösterdiği."
"Fakat insanın annesi serçe parmağı gibidir, ondan ne kadar uzağa giderse gitsin, kopamaz."
"İnsanın kendisini sevmeyen ve hatta kendisine saygı bile duymayan birisine bağlı olması kadar korkunç bir şey olamazdı."
"Eğer cehenneme giden yol gerçekten iyi niyet taşları ile döşeli ise, cennete giden yol da kötü niyet taşları ile döşeli olmak zorundaydı."
