Kimi yerler vardır ve gittiğinizde yapmanız gereken kimi şeyler…
Örneğin Kadıköy’e gitmişseniz eğer iskelenin karşısındaki büfeden sosisli sandviç yemeden olmaz. İlla da hardallı olacak…
Karaköy’de vapurdan indiniz, sol tarafa doğru yürümeye başladınız, sağa kıvrılan yolda, solunuza düşen köşebaşındaki pastahanenin yanında Karaköy Poğaçası yapan bir yer vardır.
Yemeseniz olmaz…
Adapazarı Hendek’teki tanıdık berberde saçlarımı kestirirken gözüm sol çaprazımızdaki büyük tencereyi yıkayan adama takıldı. Ufak bir dükkânın önünde, günün öğle saatinde kazan boyutunda bir tencereyi yıkıyor olması bana tuhaf gelmiş olacak ki berbere "ne iş yapar bu adam" diye sorduğumda berber hikâyeyi anlatmaya başladı:
“Adamın bir pilavcı dükkanı var, enteresan olan ise pilavı sabah ezanından önce yapıyor ve namaz sonrasında servis etmeye başlıyor. Yaptığı pilavı sadece bir tencere dolusu yapıyor, insanlara sıraya girme şartı koşuyor ve pilavı kendi dağıtıyor. Sıraya girmeyene pilav vermiyor. Kazan bittiğinde de paydos ediyor.”
“İyi para kazanıyor mu bari?” dediğimde berber, "kapıdaki iki jeep onun” dedi.
“O dükkânın olduğu bina da onun ve bunları hep o dükkânla yaptı…"
Mesleğe ilk başladığım yıllarda kimi zaman şikayet ettiğim olurdu “bu iş tozlu”diye…
Hele de benim gibi başak burcu olunca, günde yirmi defa ellerinizi yıkayınca, tozun benim için ne demek olduğunu anlarsınız. Annem ise ben böyle söylenince hep aynı şeyi söylerdi:
"Oğlum, akıllıyı ağaca vermişler, deliyi demire, bak abini demir işine verdik deli…”
Annem aslında söylediğiyle olması gereken bir durumu açıklıyordu.
İnsanların karakterleri meslekleriyle özdeş olmalıdır. Ancak o zaman iyi şeyler ortaya çıkıyor…
Demirin sertliği kuvvet istiyor, insanın narinliği dikkat…
Birisinde demirci, elindeki çekiçle tabiatı dize getirirken, diğerinde bir öğretmen insanı ayağa kaldırıyor.
Biri, her yerde bulacağınız bir sosisli sandviçe nasıl bir ustalık katıyor? Poğaçayı veya pilavı emsalleri içinde aranılır hale getiriyor?
Hepimiz onlarca öğretmenin talim terbiyesinden geçtik; onlarca doktor, terzi, mühendis, aşçı vs meslek dalına mensup insanla karşılaştık.
Parmaklarındaki sihri hissettiğimiz insan sayısı ise elimizin parmaklarını geçmez.
Bunun altında yatan nedir?
Samimiyet mi?
Sadakat mi?
Bence kendi hayatlarını hiçbir hayatla, kendi yeteneklerini hiçbir yetenekle, kendi inançlarını hiçbir inançla kıyaslamayan insanlar…
“Herkes yapıyor. ben yapsam ne olur”demeyenler…
Evrensel doğrulara uyup, “ben beğenmiyorsam kimse beğenmez” diyenler, diyebilenler…