Kısa bir tatil yapmaya karar verdik. Birlikte gittiğimiz hanım kızımızın kız kardeşi görüntülü arıyor. Dört yaşlarındaki yeğeni “siz gittiniz biz İstanbul’da yalnız kaldık ne zaman döneceksiniz?” diyince kızımız:
“Ama bizim tatilimiz daha bitmedi denize giriyoruz.”
“O zaman ben de gelir tıpasını çıkarırım…”
Çocuğu arada havuza yüzmeye götürüyorlarmış, tıpası çıkarıldığında havuzun boşalacağını öğrenmiş.
Özlemi o kadar ağır basmış ki tıpasını çıkararak koca Ege Denizi’ni boşaltmakla tehdit ediyor.
Kumsalda otururken muhteşem berraklıktaki denize bakıyorum. İçimden “bu deniz mi yoksa bir çocuğun özlemi mi daha büyüktür” diye geçirmekten kendimi alamıyorum.
Zamanla her şeyi büyüttük.
Binaları, arabaları, gemileri, yolları ve köprüleri büyüttük.
Meblağları büyüttük, mesela bankalarda hesapları büyüttük. Yetmedi arazileri büyüttük.
Hiçbir yerlere sığamadık, odaları büyüttük, ekranları büyüttük…
Zannettik ki büyütürsek daha güzel bir dünya göreceğiz ama içimizdeki tatminsizliğin de büyüdüğünü fark edemedik.
Çocuk yüreklerimizi kaplayan sevgimizi çocukluğumuzun küçük bedenlerine hapsettik ve büyütemedik.
Sevdiği insanlar gidince ülkenin en kalabalık şehrinde yalnız kaldığını hissedebilen bir çocuğun hissiyatını büyütemedik.
Öyle ya bir şehir tıka basa insanla dolu olsa ne olur ki?
Yüreğinizi sevgisiyle doldurduğunuz insan olmadıktan sonra. İşte küçük çocuk o sevgiye ulaşmak için aklının kurgulayabileceği en karmaşık yöntemi kurgulamaya çalışıyordu.
Eşimle usulca kıyıya vuran dalgaların ıslattığı ve içindeki renkleri ortaya çıkardığı taşları toplarken bulduğumuz her güzel taşı birbirimize göstermeye çalışıyoruz.
Ortak bir duyguyu paylaşmanın verdiği huzuru yine beraber yaşamak için yaptığımız her hareket yüzlerimizde tebessüme dönüşüyor.
Sevdiğiniz insanla birlikte olmanın yokluğuyla olan farkını düşünüyorum bir yandan.
Bu, ufak çocuğu daha iyin anlamamı sağlıyor ama o ufak yürekle aynı duyguyu aynı seviyede hissediyor muyum?
Bunu bilemiyorum…
Denizin üzerine çöken hafif sisin arkasından gözüken uzak kıyılar mesafeleri hatırlatıyor. Bütün hayatımız boyunca uzaklaştığımız veya uzaklaştırdığımız her şeyle aramıza soktuğumuz zaman, yol ve masraf döngüsünü hatırlatıyor ama ufak çocuk için bunların hiçbir önemi yok.
O, sadece eksilen yanını tamamlamak için gelmek ve teyzesinin denize verdiği ilgiyi geri almak istiyor.
Bizim aramıza mesafeleri, şehirleri, yolları, gurbetleri sokanlar ise sanki birbirimizden uzaklaşmamızı, kopmamızı, arkamızı dönüp gitmemizi istiyor. İşte belki de bu, büyümüş ruhların “kazandım” zannederek kaybettiği ufak bir yürektir.
Ve biz, belki de kazanmaya çalışırken o ufak yürekleri kaybettik…
