Alışveriş merkezinin kasa sırasında beklerken bir yandan eşimle sohbet ediyoruz. “Okulu hep sevmişimdir.” diyor. “Okul mu?” diyorum, “dünyanın en saçma sapan şeyi…” Eşimden bir önceki kadın gülerek dönüyor. Sonra eşime kusura bakmayın, diyor, dünyanın en saçma sapan şeyi lafına takıldım da...
Ödememizi yaparken daha önceden yemiş olduğum çikolatanın kabını kasiyer kadına uzatıyorum (Çünkü ne zaman alışverişe başlasak canım bir şey çekiyor ve ben kutuyu açıp yemeye başlıyorum. Eşim her seferinde yapma diyorsa da benim cevabım hazır. Ne yani şeker hastası olsam ve komaya girme ihtimalim olsa bu alışveriş merkezinin sakinleri şekerleri niye yedin mi diyecekler?). Allahtan kasiyer uyumlu. Kabını getirdikten sonra sorun yok, diyor. Teşekkür ediyorum, memnun kalıyorum.
Çıkışta hadi diyorum, şu banklara oturalım da diğer çikolataları da yiyelim. Eşim gülüyor. Baştaki konuya dönüyoruz. Kendimi bildikten sonra diyorum, hep ben talep ettim ve talebimin karşılığını aldım. Okulda ise benim neye ihtiyacım olabileceğinden yola çıkarak beni formatlamaya çalışanların kurbanı oldum. Mesele şuydu. Okul kitapları alındığında ben bütün konuları okuyordum, sonra derslerde işlenen konulardan değil de kafama takılan şeylerden soruyordum. Öğretmen her seferinde oraya gelmedik, oraya gelmedik diyordu. İyi de ben geldim, sen de gelseydin yani. Ben okula niye geliyorum? Öğrenmek ve bilmek için. Benim öğrenme ve bilme sıramı niye sen belirliyorsun?
Sonra ben bunu dışarıdan öğrenmeye çalışıyorum ama öğrendiklerimde yine danışmak istediğim yerler oluyor. Bu sefer öğretmen ders haricinde şeyler sorma diyor. Ben örneğin bir nalbura gitsem, talebim ne olur? Çivi olur, musluk olur, boya olur, kireç olur vs. Talebime göre ürün isterim, nalburdan köftelik kıyma isteyecek değilim ya. Öğretmenden bilgi istiyorum, dersi karıştırma diyor. Ben dersi karıştırmıyorum, kafamın karışıklığını çözmeye çalışıyorum.
Ne zaman ki okulu bıraktım, huzura erdim. O gün bugündür de bu huzurlu bilme yöntemini uygulayarak meraklarımı giderecek bilgi ve becerilerin peşinden gidiyorum. Çok uzun yıllar eğitmenlik yapmış bir tanıdığıma senin için iyi öğrenci nedir, diye sorduğumda işte böyle ağırbaşlı, uslu çocuk, demişti. Ben hiçbir zaman ağırbaşlı ve uslu bir çocuk olmadım. Demek ki iyi bir öğrenci değilmişim, çok iyi etmişim!
Eşimin dokunur, yeter uyarılarına rağmen kendimi ödüllendirmek için bir çikolata daha yiyorum ve ekliyorum: Çikolata kadar güzel bir şey dokunsa ne olur? Olsa olsa güzel bir dokunuş olur...