YETENEĞİN NE?
Günümüzde ara sıra sorulan bir soru, "Yeteneğin ne?"
Cevaplar da alırız ama çoğu zaman da "bilmiyorum" olur cevap.
Konuya açıklık getirelim, her birimizin bir ya da bir kaç yeteneği var.
Neydi yetenek?
Kişinin doğuştan bir şeyi ya da bir çok şeyi yapabilme, yaratabilme kabiliyeti.
Her bir insanın farklı kabiliyetleri var.
Kısaca okula gidip öğrenilmeyen, doğuştan gelen.
İnsan yetenekleri ile haşır neşir olduğu zaman, bir şeyler yarattıkça hayata olan bakışı da değişiyor ayrıca hayat daha eğlenceli hale geliyor.
Kişinin yaşam kalitesi olumlu yönde değişiyor.
Gerçi bu günümüzde başkaları için pek önem teşkil etmiyor
"Ne okudun, meslek deneyimin var mı, nerede çalıştın," gibi sorular revaçta, kimse bir yeteneğiniz var mı yok mu açıkçası sormuyor.
Sorsa da sadece merak, hepsi bu.
Oysa insanı hayata bağlayan şey, kendi yeteneğiyle yarattıkları, elde ettikleridir.
Günümüz iş dünyası herkesi öyle bir hale getirmiş ki, çalışanlar mutsuz işe gidip geliyor, yaptıkları işe sadece maddiyat için katlanıyorlar.
Bir zaman sonra psikolojileri bozuluyor çünkü olmak istedikleri yer ve yapmak istedikleri iş çok farklı.
Bir kocaman ama açalım şimdi.
Biz değil miyiz bir çocuğun ailesi olarak ilk önce şartlar koşan, "yok şunu yap, şu okula git, şu işe git," diyen.
Hiç sorduk mu çocuğumuza, ne istediğini, hayır, önemi de yoktu ki.
Bir de çok güzel güçlüyü ve haklıyı da oynadık. "Ben bilirim, onun için iyisini istiyorum zaten" diye, meşhur cümleye başlayıp, "akıl vermeyinle" bitiren.
Gözlemlerimin sonucunda, bir çok insan meslek sahibi sadece mecbur olduğu için oluyor.
İş ona uyuyor mu, sahip olduğu yeteneklerini kullanabilir mi, az da olsa eğlenceli mi...Kimse sorgulamıyor, iş işten geçince her bir birey işten mutsuz çıkıp evinin yolunu tutar ve evine de mutsuz ulaşınca
Bilindik dertler bekler onu, şikayet için ağzını açacak olsa, cevap "icat çıkarma başımıza, gül gibi işin var, senin yerinde olmak isteyen o kadar çok insan var ki," oluyor.
Kimse de, "sen ne zaman sen olacaksın, yeteneklerini ne zaman konuşturacaksın?" demiyor.
Keşke tersi olsaydı, herkes yeteneği olan işi yapsaydı.
Dünyada belki mutsuz insan kalmazdı, herkesi kendini daha da geliştirmek için uğraşırken görürdük, günümüzdeki gibi "Ben öğrendim, yeter" gibi cümleler duymazdık.
Herkes mutlu ve mesut işine gider. Offf ve poffflar azalırdı.
Daha iyi olurdu değil mi...?
Yine de her şeye rağmen umudumuz hep olsun.
