SOKAK ÇOCUKLARI
Geceler soğuk, ürkek ve karanlık.
Titrek bir bakış, korkak bir yalnızlık.
Şaşkın, biçare, zavallı büzülmüş kâğıtların arasına,
Sıkı sıkı sarılmış kâğıtlara, ana kucağına sığınırcasına.
Yastık yapmış, kaldırım taşlarını başlarına.
Yorganmışçasına,
Bırakmışlar bedenlerini rüzgârın soluklarına.
Bu kez, rüzgâr sürüklemiş, yorgan saydıkları kâğıtlarını.
Yoldaş etmişler yüreklerine, gecenin karanlığını.
Yıldızlarla arkadaş olmuşlar, konuşurlar dertlerini.
Ancak onlara açabilirler, küçücük yüreklerini.
Bir lokma ekmek, bir yudum suydu, dert dedikleri.
Yaşadıkları günü geçirebilmekti tek istedikleri.
İtildiler, kakıldılar, SOKAK ÇOCUKLARIYDI çünkü onlar.
Hastalıklı, mikrop, toplumun yüz karası mıydılar.
Sanki dünyaya gelmeyi onlar istemişti.
Çok istemişlerdi sanki çirkef yaşama biçimini.
Horlanmak, itilmek, dışlanmak hoşlarına mı gidiyor.
Soğuk, karanlık gecelerde titremeyi onlar mı seçiyor.
Zavallılar, bilmiyorlar huzurlu bir yuvanın sıcaklığını.
Sığınılacak en güvenli limanın, ana kucağı olacağını.
İçler acısı bir manzara, artık gözlerini aç!
Yüzlerine, küçücük bir tebessümle,
Bir damlacık merhamet saç.
İyilik elbiseni giy üzerine, git onlara koşarak.
Ol yaralarına merhem, az da olsa okşayarak.
Mutlaka yapılacak bir şeyler vardır, olmalı!
Onları bırakanlara inat, sıcacık bir yuva kurmalı.
Ne cevherler vardır kim bilir içlerinde,
Çıkarmalı o cevherleri, koşarak peşlerinde.
İtip–kakmak, suçlamak kolay, nereye varılır ki horlayarak,
İlle de bir suçlu arıyorsan, dön de bir aynaya bak.
Mutlu olabilir mi Müslüman, yanında varken aç yatan?
Uyku tutar mı gözlerini, varken soğukta uyuyamayan?
Aç kollarını, sar merhametle. Yüreciği olsun sıcacık,
Yuva sıcaklığını tatsın, olsa da bir ancık.
Müminsek eğer, bu yara kanarken, sarmadan duramayız,
SOKAK ÇOCUKLARI deyip, bir kenara fırlatamayız.
