PARKTA
Bir elinde telefonu, diğer elinde faraşı ve süpürgesi, çimlerin üzerine dökülen sararmış yaprakları topluyordu. Ah o çalan telefon, ah! Tüm neşesini alıp götürmüş, türkü söyleyecek hal bırakmamış, derin düşüncelere dalmasına yol açmıştı…
“Param yok ki.” deyip sustu. Telefondaki kişiyle konuştukça üzüntüsü daha artıyordu; “Tamam ödenmesi gerekli, bugün son. Fakat param yok. İnanmayacaksın bana, bunun da farkındayım. Ah keşke burada olsan, ceplerimi yoklasan! Sana yalan, bana gerçek. Dünden kalan ekmeği yiyerek çıktım işe…”
Telefonla konuşurken izlendiğinin farkında bile değil; “Maaşa da on gün var. Maaşı aldığımda…” Muhtemelen telefondaki kişi çıkışıyor. Ne onun maaş günü umurunda, ne dünden kalan ekmekle işe çıkması…
Çömelip elindekileri yere koyuyor. Sadece telefonla konuşuyor şimdi. Daha sonra suskunlaşarak su şişesini, krakeri ve cebinden çıkardığı kâğıt parayı çimlerin üzerine bırakıp yürüyor…
İlerledikçe yeni yüzlerle karşılaşıyor; bir öğrenci, bir polis memuru, bir yaşlı bayan...
Otobüs durağında dikilen insanları görüyor. Birazdan bir otobüs yaklaşıp duracak, sırayla binecekler. Kapı kapanacak ve uzaklaşacaklar. Tıpkı kendisinin parktan uzaklaştığı gibi…
Boş durakta telefonla konuşuyor hâlâ, yürüyüp giden onca insana takılıyor gözleri…
Caddeden taşıtlar akarken yürümeye devam ediyor…
