SUSKUNUM
Bazen susarak bir sürü şey anlatırsın.
Bazen de konuşarak yerin dibine batarsın.
Önemli olan susmak veya konuşmak değildir.
Önemli olan, nerede susup, nerede konuşacağını bilmektir…
O yüzden çok uzun cümlelerle konuşmayı bıraktım artık.
Kısa cümlelerle idare ediyorum.
“İyiyim” deyip geçiyorum…
Kahve tadındaki sohbetler mazide kaldı.
Gerçi eski insanlar da kalmadı...
Kime, neyi anlatacaksın?
Herkesin var kendine göre bir derdi.
Kiminin kıyafetlerdeki kombini.
Kiminin de sosyal medyadaki beğeni.
Benim öyle dertlerim de yok aslında.
Bir “günaydın” demek bile zor gelir iken insanlara, “beni neden arayıp sormuyorsun?” nasıl denir ki…
Ne bileyim?
İşim gücüm yerinde.
Ama hüzünlüyüm yine de.
Neden?
Sebebini bilmem de…
Sordum sebebini aynalara.
Yılların yorgunluğu düşmüş dedi alnına…
Ben bilmiyormuşum.
Yorgunmuşum ben aslında…
Düşünmesem iyi de, düşünüyorum.
Düşündükçe de deli oluyorum.
Sonra da insanın adını deliye çıkarıyorlar.
Ne yapmak istiyor bu insanlar?
Birbirilerine neden bir “merhabayı" çok görüyorlar?
Bir sorumluluk, bir zorluk gördü mü hemen kaçıyorlar…
Bilmiyorum…
Bu insanlar “insanlık” için yüreklerinin kaçta kaçını kullanıyorlar?
Editör: Dilek Tuna Memişoğlu
