EMEK
Hayata dokunan, günü karşılayan güneş, karşı dağa vurmuş, mutluluğa kucak açmış, bulutların gülümseyişi etrafı sarmış, seslenen kuşların cıvıldayışı desen kulakların pasını silmişti.
Elindeki tarlaya ektiği her gününü adadığı, her şeyden sakındığı, emek verdiği patatesleri toplamaya gelmişti. Toprak ananın kucağından bir çuval patates kazılarak gün yüzüyle buluşmuştu. Göz nuru; irili ufaklı, küçük büyük, yamuk yumuk. Sahibine ulaşan patateslerin içindenGülcan, nedense en güzel olanı çuvaldan çıkartılmış, diğer çoğunluk kalmıştı.
Günler geçiyordu; çuvalda çürüyen bir patates, bütün hepsini sarıp diğer patateslerin çürümesine, kokmasına sebep olsa da, çuval hala kıymetliydi. Patatesin alası da, emeğin ürünü anlaşılamadıktan sonra, içten içe çürümeye yüz tutmuştu.
Her köyün ya da kentin öyküsünün içindeki efsane, hiçbir zaman o günkü gibi heyecanlı olmayacaktı. Hayat denilen yolda çürüyenlerin hakimiyeti, daha değerli olacaktı..
