ELDEKİ TEK UMUT
Serseri bir yalnızlık benimkisi,
Bazen de haylaz...
Nerede ne yapacağı belli değil.
Hoyrat rüzgarlarla yarışır,
Ama hep kaybeder.
Eski bir bisiklettir artık o...
Mahallesinin viranlığını da terk edemez.
Bu yüzdendir asabiyeti
Ancak hep vefasına yenilir.
Ne kadar öfkelense de
Bir aman deyişi vardır.
Karşılıksız sevmeleri ise,
Meşhurdur zaten.
Adı üstünde yalnızlık.
Karşılık bulsaydı,
Adı arkadaşlık olurdu.
Dostluk olurdu...
Ama o da alıştı,
Tek kişilik yaşantıya...
"Değerli yalnızlık" denilen şey
Bu olsa gerek..
Değerli;
Çünkü günlük telaşın içinde,
Kendinden uzaklaşan insan,
Kendisine karşı ne kadar da yabancı...
Kendini özgünleştiremeden
Geçip giden ömür...
Fakat yalnızlar sarayında,
Her an bir başka evriliş
Bir başka kendine yakınlaşma hali..
Kalemle sohbet ise
Eldeki tek umut...
