BAĞRIMIZDAKİ İSYAN ÇİÇEKLERİ KURUDU
Bu çağ, iyi insanlar için ziyadesiyle ağır bir imtihana döndü...
Dünya, hayırlı insanları durmadan yitiriyor...
Kötülüğün dibine demir atan zalimler, dünyanın yaşanabilir yönünü yok ediyor
Bahçeleri gülsüz, kırları çiçeksiz, hayatı yaşamsız bırakıyorlar...
Anaların yüreğine matem, çocukların gözlerine korku salıyorlar...
Dünya, bir kumarhaneye döndü; güçlüler baş köşeye, zayıflar kapı önüne oturtuldu...
Zihinlere darbe üstüne darbe yapılıyor...
Uykular derinleşiyor, sessizlik büyüyor, bu suskunluk dünyayı yok ediyor...
Hani söz vermiştik alemlerin sahibine, zalim zorbalara karşı susmayacaktık?
Ne oldu bizlere, neden derin sessizliğe büründük?
Bağrımızdaki isyan çiçekleri kurudu, dünya cehenneme döndü...
Dünya sanki bir girdap, durmadan vakumluyor insanlığı,
Hayat insansız, insan ise vicdansızlaşıyor...
Dünyanın kalbine ateşler yağıyor
Yaşamak korkunç bir şey, gözlerden kan ve gözyaşı akıyor...
Bir annenin feryadı duyulmuyorsa, bir çocuk yaşamaktan usandığını söylüyorsa; yaşamanın anlamı kalmış mıdır?
Hayat insan ile güzel, insanlık kalmadıysa hayat güzelliğini yitirmemiş midir?
İnsan değil midir dünyayı cennet ya da cehennem çeviren?
Ey insanoğlu, "Bu gidiş nereye?" sorusunu ne zaman soracaksın?
