YOLUN UCUNDAKİ BEYAZ KAPI
Bir adım öteye geçmekti mesele. Üzerine giydiği mavi ruhu seçmek de öyle…
Enerjisi değişen okyanusa serilen mavi; geceleri perdesini üzerine çeken aya inat güneşin yırtarcasına verdiği yansıma...
“Derisi yüzülen ceylanı gördün mü?” diye bağıran çığlıklar uğulduyordu…
Elinde tuttuğu madalyonun ışığında kaybolan seslerin azalışıyla, yerin altındaki karıncalar ve solucanların koşturmacası vardı şimdilerde.
Ormanı büyüleyen ise, ruhun içinden geçen Anka’nın süzülüşüydü.
Yer ve göğün fırtınasındaki dinginliğin vakti bugün müydü?
Gelinmesi gereken yolun ucundaki beyaz kapı, sahi o kapı hangi gerçekliğin içindeydi?