ŞİİRCE / YİNE SENSİN
Kalem aynı yazar, kağıt neylesin
Gönül düştü ayaza, rüzgar esmesin.
Boyun kıldan ince, ifrit kılıç kesmesin
Hamuru insan, iyiden vazgeçmesin.
Yollar vardır, pıtrak diken dolu
Sırtlarda kambur, cevaplar olmuş soru
Çekiç biçare, döver demirden koru
Yinede düşene el verir insanoğlu.
Yel vurur, diklendiçe göğsüne
Azım çoktur dost belleyene
Biraz katık, biraz yaren sinede
Gel beraber eyleşelim sevgi hanemde.
Ustalar vardır, hamurunda bereket kokan
Ustalar vardır, avucundaki çamura tapan
Sen değil misin insanoğlu kendine tırpan
Yine sensin, bir damla suda fırtına çıkaran.
Köyler indi şehire, ışıklar üryan
Sokaklar dilenci, tezgahlar da yalan
Alevsiz ocakta sorgusuz yanan
Çoktur, kuru hayale tenini satan.
Mızrak uzun, geçmiş biçare boyunu
Aynalar konuşmaz, görür içindeki bozgunu.
Üstad söyler durur bilmez kendi huyunu
Yazar bol bol, çözemez değişmeyen oyunu.
