NEDEN SUSUYORSUN?
Nermin! 'Nasılsın?' diye sormayacağım bu defa. Biliyorum ne hissettiğini. Tek isteğin elindeki buğdayı öğütmekti. Bir türlü olmadı. Defalarca denedin. Her defasında bir dert eklendi çuvalına, yapamadın. Oysaki tek amacın bir lokma ekmekti. Huzurla yiyemedin. Onu bile çok gördüler...
Susuyorsun çünkü çoktan anlatmayı bıraktın zaten. Dinlemiyorlar ki... Kulağına herkesten yabani bir ses gelmekte. Ne çuvalın rengini bilirler ne de sırtındaki izi. Eskiden aldırmazdın dedikoduya, "Konuşsunlar" derdin. Şimdi bu çöküş neden?
Bu iki büklüm haline alışık değilim Nermin... Nereden aldın darbeni de böyle oldun? "Kalk, elini yüzünü yıka" bile diyemiyorum. "İstersen gideyim" de diyemiyorum. Nasıl bırakırım seni? Onca zor günümde yanımda oldun. Şimdi böyle bu halde seni nasıl bırakırım? Beraber oturalım mı? Hiç sesim çıkmaz, seni sıkmam... Dur, çay demleyeyim, iyi gelir. Dertleşiriz biraz...
Halen gözyaşların usul usul yanaklarından süzülüyor. Ne yapalım? Kısmet değilmiş. Ne kadar iyi niyetle çırpınsan da onlar seni hep yargılayacak hep kendilerine göre değerlendirecekler... Ekmek pişirmene izin vermeyecekler. Ben senin iyi niyetine şahidim, yetmez mi? Keşke elimden bir şey gelse... Bu yol dikenli, delik deşik bir gönlü yaralı bereli taşırsın da kimse aldırış etmez...
Nermin! Al şu çuvalı sırtına. Başka değirmene, başka mahalleye, başka insanlara gidelim ve yeniden deneyelim... Hüsn-ü zannını ezip yok etme. O senin yolunu aydınlatır. Çiğnersen diğerlerinden farkın kalmaz. Amaçları da bu, seni kendilerine benzetmek. Eğrelti otları gibi bağımlı yaşayamazsın. Ya sen ağaçsan? Dalın budağın kırılsa da köklerine tutun. Lütfen sesimi kısma. Adımın "Umut" olduğunu unutma.
Editör: Betül Nur Güney
