MAVİ
Bazen yağmurlar mavi yağar. Boyanırsın, yıkasan da çıkmaz artık. Tıpkı sana "sakar" demeleri gibi... "Değilim" dersin, çırpınırsın, kimse sana hak vermez. Düzeltmek istesen de adın sakardır. Bir müddet sonra kabullenir ve böyleyim dersin. Artık gözyaşların da mavi olmuştur.
Sana ait olmayanı, kendin gibi kabullenirsin. İnsanlar senin bu kabullenişinden garip bir haz duyarlar. Bir gün birisi sana "Neden mavisin?" dese, anlatamazsın. Çünkü nedenini unutmuşsundur. "Bilmem, ben maviyim işte." dersin. "Benim rengim bu" deyince "Hayır senin teninin rengi diğer insanlar gibi... Neden kurtulmuyorsun?" "Bilmem..." sesizliği tercih etmişsindir. Kimseye güvenin kalmamıştır, kendine kalmadığı gibi... Ne yapsan alaycı kahkahaları önleyememiş, kırık kulpları tek tek üstüne takmışlardır. Hangi birini çıkarasın... Onlarla yaşamayı öğrenmişsindir artık...
Her ne kadar önceleri dikkate almasa da şartlanmış zihnin, kalbin o soruyu sorana yönlenir. Kalbe kimse müdahale edemez. O umudu taşır...
Bir daha söylemesini dilersin. "Sen mavi değilsin." Gün gelir tekrar söyler, elinden tutar.. O da farkında olmadan iyileşmeni sağlar. Günbegün teninin rengi normale döner. Kendini sevmeyi öğrenirsin. Bulutlar sevgi yağmuru taşır. Yıkanır, yenilenirsin.
Sana yapıştırılan kulplar bir bir dökülür, "Yapabiliyorum, başarabiliyorum," dersin. Zihnin aydınlanır...
