LEYLAK KOKUYORDU GECELERİ
Leylak kokuyordu geceleri
Tıpkı Nazım'ın dediği gibi
Sessizlik usul usul çiselerken hani o akşam vakti
Sen bilmezsin ya
sokağın tavanı göz yaşlarımla boğuldu.
Yıldızlar yolunu kaybetti,
Sokrates kendini savunamadı
Oyy havaaarrrrr diye bir ağıt yaktı ki Ahmed Arif
prangalar bile kilit tutmadı.
Gökyüzü gözlerime sığındı
Ve ardından leylak kokuyordu.
Mecnun çölleri aşamadı
Eflatun felsefeden sıkıldı
Pir Sultan cahile dar oldu
Rumi bile gel demeyi unuttu.
Leylak kokuyordu geceleri
İnadınamı layığınamı Nazım da bilmiyordu
Kendini bilmeye çalışmıyordu artık bilgeler
Hiçlikte var olmuyordu hiçkimse sevmeyi sevmeyince.
Bulutlar gözyaşlarıma sığınıyor
Gökkuşağı yağmura gelin olmuyordu.
Nasrettin öğüt vermekten utanmıştı
Beklemeyi sevmekten yorulmuştu Cemal Süreya.
Gülüşüne doymuyordu artık
Atilla İlhan ölmek istemiyordu gülüşünle.
Kendine gel seni orda bekliyorumu benim yerime söylemişti Özdemir Asaf.
Gözlerim yağıyordu o gece
Sonsuzluğun başlangıcına ulaştım sen gidince
Ve gece inadına leylak kokuyordu.
Orhan Veli'nin canı, sana doğru koşmuyordu her canım değişinde
Aklımdan çıkmıyorsun demeklede yetinmiyordu artık yorgun olsa bile.
Elleri de üşümüyordu artık Edip Canseverin.
Bitti o şiir dediyse de yeniden başladı yazmaya Cahit Zarifoğlu sensizliğe.
Kuş koymaktanda vazgeçti yollarına Nilgün Marmara.
Böyle işte.
Şarkılar bile ritim tutmuyor artık
Notalar detone sarhoşluğunda
Rüzgar ciğerlerime sığınıyordu.
Dedim ya
Sen bilmezsin ama o gece leylak kokuyordu sen gidince.
