Gölge Etme

GÖLGE ETME 

Israrla takip ediyorsun beni gece gündüz demeden. Tek vefalı sen çıktın. Arkamda sandıklarım birer birer sırra kadem basmışken bir sen terk etmedin beni. Amacın ne peki?

Kollamak mı beni? Bir hata daha yapmayayım diye zebella gibi ardımda dikilmek mi her daim? Gözdağı mı veriyorsun? “Korkma, her an seninleyim mi diyorsun?"

“Seninleyim, arkandayım, attığın her adımdayım.” diyenlere zamanında teslim ettim kendimi hesapsızca ve payıma düşeni de aldım umarsızca. Sana nasıl ikna olurum şimdi söylesene ey inatçı gölgem? Hem düşünüyorum da herkesin bir bildiği var ki çekip gittiler benden. Sen neden peşimdesin hâlâ?

Belli ki ben günahın binbir rengine bulanmışım. Kimse çamurum kendine sıçramasın diye uzaklaştı benden belli ki. Sen de çok yaklaşma.

Alışırsam sana ve akabinde bir darbe de senden yersem ayağa kalkamam artık. Her şeyi göze aldın mı beni adım adım izlemeden önce?

Arşınlayacak mısın yolları benimle bataklığa varsa da sonu? Orada öyle dimdik, heybetli duruşuna bakılırsa kader birliği etmeye kanisin benimle. Peki öyleyse, anlat bakalım. Nedir benden aldığın ilk izlenim?

Neler yansıyor benden sana? Yaralı kalbim, tükenen heveslerim, çiğnenip geçilen ümitlerim, kırılan kolum kanadım sirayet ediyor mu sana hiç? 

Oradan bakınca gördüğün ben dünyanın en aciz insanı mıyım, yoksa umudunun son kırıntısına tutunup uçmaya çalışan ürkek bir kuş muyum sence?

Hem söylesene, günışığında mı daha güzelim, gece sokak lambalarının aksinde mi?

Ama sen hep karanlıksın, girintisiz çıkıntısızsın, tek tipsin. Eğer hâlâ ucundan azıcık kalmışsa bile içimdeki renk kartelasını nasıl göreceksin ki?

İçimdeki inişli yokuşlu duygular sende nasıl tezahür edecek ki?  Ne gözyaşlarımı fark edersin ne yüzümdeki buruk gülümsemeyi.

Arkamdan gözlersin beni hiçbir hissime vâkıf olmayarak. Bu beni tanımana, beni kollamana yeter mi peki? Yüzümü sana döndüğümde kaybolursun herkes gibi. O arkamdakilerden kimi bağrıma basmak, kime içimi dökmek istesem hep yarı yolda bırakmadılar mı beni? Senin gibi benim ardım sıra yola revan olmuşlardı hani?

Birliktelerdi benimle. Ne zaman ki gerçek yüzümü gördüler, bir sis perdesinin içinde yitip gittiler alelacele. Sen de istemeyeceksin benimle yüzleşmeyi, biliyorum.

Arkamdan ahkâm kesmek kolay, suretime anlam yüklemek kolay ama yüzüme yakından, derinden bakmak niye bu kadar zor hepiniz için?

Gözlerimdeki acıyı, masumiyeti, çaresizliği görmeye niye meyilli değilsiniz?

Baksanız onlara yaklaşarak , kirden pastan eser görmeyeceksiniz, günahkar addetmeyeceksiniz beni. Ama kolayı seçiyorsunuz işte. Arkamdan konuşmayı, sırtımdan vurmayı, yaslandığım yerden kırmayı...

Ben artık tek tabancayım bu kirlenmiş dünyada. Günahımla, sevabımla bir başıma yürüyeceğim kimseye hesap vermek zorunda kalmadan. Vicdanım olacak tek yoldaşım.

Arkamda dağ dediklerim yuvarladı beni eteklerine doğru, kaydırdı ayaklarımı. Şimdi toparlanma vakti, yeniden doğuş belki de.

Kimseden bir beklentim yok, senden de. Gölge etme, başka ihsan istemem senden.