GECE KARASI GÜNLER
Bilmem hangi ayın kaçı, günlerden hangisi. Çıkmaz ayın ortası mı, girmez ayın başı mı? Sonu olmayan sevdanın, vuslatında boğuldum. Gün geceye, gece gündüze hapsolmuş, ben arada yok olmuşum.
Tuz taşının arasında gibiyim. Zamanın dişlileri arasında öğütülüp gidiyorum. Her dönen taş, bedenimden, benden bir parça götürüyor. Ben itiraz edemiyorum. Günler ellerimden sabun gibi kayıp gidiyor, tutamıyorum. Sahi ben ne işe yarıyorum?
Ot gibi yaşamaya gelmedik. En azından bunu biliyorum. Bize bahşedilen ömrü, hakkıyla yaşayabiliyor muyum? Ya da yaradılış gayemi biliyor muyum? Cüz-i irademi kullanabiliyor muyum mesela?
Ye, iç, uyu, eğlen, gez, toz. Umarsız bir hayat öyle mi? Gece karası günler, aydınlığa gebe mi? Kader, gayrete aşık mı? Ya da vazgeçmeyen mi kazanır?
Gecenin bitmeyen bilmem kaçında, gökyüzündeki yıldızların cılız ışığında, ayaklarım suların serinliğinde, sanki koca dünya avuçlarımın arasında gibi beynimi yakan soruların esaretinde, tek başıma, yalnızlığıma ağlarken buluyorum kendimi.
Zulmün eşiği, esaretin sınırı, yalnızlığın resmi yok sanırım fani dünyanın penceresinde. Ölmüş vicdanlar, duyarsız insanlar, acımasız zalimler doldurmuş tenceresini. Odun niyetine; acizler, masumlar, yaşlılar, hastalar, kadınlar ve çocuklar yanıyor tencerenin altında.
Yaradılış gayemizden uzak yaşarken hayatı, Hz. İbrahim'in ateşi sarmış dünyayı. Kül oluyoruz. Alem yangın yeri. Uyan insanlık. Uyan, bitsin kış uykusu! Minnacık bir akrep, koca dünyaya hakim olmuş. Susturmuş. Haydi silkelen. Haykırmak senin yaradılış gayen. Ayağa kalk! Heybetlen!
