ADRESSİZ PULSUZ MEKTUP
Biraz uzun bir yolculuktu. Araba otogara vardığında, Selçuk heyecan içinde bir tanıdık yüz görecekmiş gibi etrafa bakıyordu. Yıllar sonra nihayet çok istediği bu ziyareti gerçekleşmişti.
Akşam karanlığı çökmüş, ocak ayının soğukluğu geceye yayılmıştı. Hafif bir yağmur eşliğinde ıslak yollardan yürürken eski zamanlara çocukluğuna, gençlik yıllarına geri dönmüştü. “Artık genç değiliz; ayları, yılları devirdik. Orta yaşları adımlıyoruz.” diyordu.
Bu şehirden ayrılırken ne çok yaşanmışlık bırakmıştı. Hayaller kurduğu, gelecek planları yaptığı sevdiği de, burada kalmıştı. Bölünmüş hayatlardı onlarınki; türlü sebeplerden başka başka hayatlara savrulmuşlardı.
Ayakları onu dar bir sokağa sürüklerken, çok iyi bildiği mahalleye merakla bakıyor, pek de değişmediğini görünce, içine dalga dalga özlemiştik yayılıyor gördüklerini en ince detayına kadar alabildiğince gözlerine hapsediyordu.
Onu görebilmek için defalarca, sessizce geçtiği o evin önündeydi. Yüreği; “Buradayım, evinin önündeyim” diye haykırırken, ağzından çıt çıkmıyordu. Ev de aynıydı, yalnız biraz eskimiş bakımsızlıktan yer yer sıvaları dökülmüştü. Yaşam belirtisi verircesine pencereden sarı bir ışık dışarı süzülüyordu. O zaman küçücük olan ağaç zamana ayak uydurarak büyümüş uzayan dallarıyla eve adeta siper olmuştu.
“Hiç unutmadım! Ne burayı, ne o güzel yılları, ne de seni. Unutmadım ama hiç te bulamadım” diye hayıflanan perde perde hüzün çöktü gözlerine.
Yavaş ve isteksiz adımlarla evin önünden ayrılırken; “Yine geleceğim, adressiz ve pulsuz bir mektup bırakacağım bu güne bu geceye….” cümlesi döküldü dudaklarından.
