UMUDUM
Ben, acılara göğüs germeyi senden öğrendim. Bunu bana sen öğrettin.
Bundan önce ben hiç tanımıyordum acıları. Acının adını sen gelince öğrendim..
Öyle bir girdin ki hayatıma, maalesef kendinden önce acılarını bırakıp gittin..
Hiç kimseler duymadı sana olan haykırışlarımı, benim kendi yüreğimden başka..
Umuda giden yollarımı kapattın. İzin vermedin benim de umuda yürümeme.
Söyle şimdi ne yaptım sana da umudumu bile çaldın elimden?
Çık git hayatımdan. Benim seninle bir derdim yok. Biliyorsun bunu sende..
Durup dururken aniden girdin hayatıma. Maksadın, hayatımı altüst etmekmiş meğerse..
Bunun adı keder mi yoksa kader mi ben de anlamadım gitti bu işten..
Kimseye etmem şikayet. Rahat ol sen de. Ben, kendim düştüm, kendim kalkarım hiç beni düşünme..
Yıllar çok şey aldı götürdü benden. Geriye sadece kırık bir kalp bıraktı meçhule giderken..
Değer miydi bir insanın hayatıyla oynamaya, onun en güzel hayallerini umursamadan yıkıp kaçmaya?
Bağışla beni hayat. Böyle bir seçim yaparak, ben izin verdim, kendimi hiç düşünmeden..
Şimdiki aklım olsaydı, böyle bir girdap içine girer miydim hiç, acılara yenik düşmeden..
Ey hayat! Senden alacaklarım var. Borcumu ödedim sana. Şimdi ödeme sırası sen de!
Bekliyorum şimdi. Nasılsa bir gün güneş, benim içinde doğacak. Kim bilir belki bir gün, bir yerlerde..
Editör: Ümmügülsüm Hasyıldırım
