SONUNDA SOKAĞIN
Tebessüm ederek
Göz kırpar yalnızlık
Sonrası karanlık
Bir bahar deminde
Renklerin çölünde
Asmış kendini harfler
İntihar süsünde,
bilirsin
Bir ölüm senfonisi
Orkestrası sisli
Ruhlar dirimi diri
Karanfiller mor menekşeli
Gece siyah gelinlikli
Dudaklar kırmızı lakin
Ölü bir hüzün gemisi
Dur gitme yalnızlığın şarkısı çalıyor
Çığlıklar duyulmaz
Giden gelmiyor
Sokağın başında sen
Sonunda çocukluğum
Kaybolmuş parklarda tutmaz ellerinden umudun
Tut ki yetiştin, katil iz bırakmadı
Kriminal incelemede masumlar yandı
Ortada koca bir hiçlik
Geride kimsesiz serserilik
Eski fotoğraflar çekmecelerde ölüyor
Hiç bir harf tesellim etmiyor
Sonra haince yaklaşır otururken yanıbaşında
Saçlarını okşamak ister rüzgar
Üç beş uğursuz it
Bir çıkmaz sokak
İsyan renginde sloganlar
Yani mezarlıkta yaşayan
Ölüler içindedir
Ruhlar sokağında
Herşey siyahtan gölgelerdir...
