SON NEFESİNE KADAR NEFES OLMAYA DEVAM EDER
Zübeyde GÖKBULUT, yıllar önce (1975 - 1981) köyümüzde 6 yıl görev yapmış bir eğitim neferidir.
O yıllarda 3 veya 4 yaşlarındaydım sanırım.
Kendisiyle tanışmamız Facebook ortamında gerçekleşti.
Çongar Köyümüzün düzenlemiş olduğu şiir yarışması dolayısıyla ben de küçük bir katkıda bulunmak istedim.
Tabii o zaman şiir nasıl yazılır, uyak nedir, kafiye nedir, hiçbir bilgim yok, gelişigüzel yazıyorum.
İçimde bir kıpırtı var ateş kaynıyor ama bunu kaleme kâğıda dökmenin kurallarını bilmiyorum.
Tesadüf veya tevafuk diyelim daha doğru olur.
Sanki birbirimizi arayan iki yitik gibiydik.
Zübeyde öğretmeni isim olarak tanıyorum, ancak aradan çok yıllar geçmiş, hiç ihtimal veremedim o olabileceğine.
Sayfasına bir dörtlük yazmıştım, yorum olarak.
İlgisini çekmiş olmalı ki birkaç kişiden soruşturmuş beni kimdir diye.
Benim de ilgimi çekti, yazdım özelden.
Kısa olarak kendimden ailemden bahsettim.
Çok duygulanmış ağladı.
Acaba yanlış bir şey mi dedim, üzdüm, ağlattım diye de hayli hayıflandım.
Derken bu konuşma devam etti, birbirimizi iyice tanıdık.
O bana öğretmen ben ona öğrenci oldum.
Şiirle ilgili bütün bildiklerini bana aktardı.
Bazılarını araştırma yaparak öğrendim.
Yeri geldi kızdı…
Bu yolculuktan ben çok güzel sonuçlar elde ettim.
İyi ki yoluma çıktı.
İyi ki tanıdım.
İyi ki bu uğurda savaş verdim.
Yeter ki insanın içinde öğrenme isteği olsun, tüm cihan el birliği ile size hizmet etmeye hazır durumda.
Facebook benim için artık okul olmuştu.
Bu sayede birçok şairi ve onların şiirlerini tanıma fırsatı buldum.
Truva Edebiyat Dergisi ile şiir ve yazılarım taçlandı.
Bu arada bana kucak açan dergi çalışanlarını ve ekibini yürekten kutluyorum.
Dedim ya yeter ki siz bilgiye aç/açık olun.
Zübeyde öğretmenimi ve bütün öğretmenlerin gününü kutluyorum.
Kaleme almış olduğum bu şiiri de kendisine ve tüm eğitim neferlerine armağan ediyorum.
İLMİN IŞIĞI ÖĞRETMEN
Karanlığa yer yok onun işinde
İlmin ışığıyla görür öğretmen
Küçük fidanların hepsi peşinde
Bir bir sularını verir öğretmen
İşi eğitimdir zordur sanatı
Ögretmekle geçer bütün hayatı
Cehalete kızar atar tokatı
Sanma öğrenciye vurur öğretmen
Doğruluktur yolu hedeften dönmez
Bu yolda gidenin sancısı dinmez
O bir meşaledir yıllarca sönmez
Bir gönlün içinde durur öğretmen
Her kalbe ilminden bir tohum atar
İçine özveri sevgiyi katar
Şefkatle büyütür özenle tutar
Aldırmaz, bu yolda çürür öğretmen
Verdiği savaşı değildir boşa
Bilir ki ilimle çıkılır başa
Takılsa ayağı aldırmaz taşa
Azimle sebatla yürür öğretmen
