ŞİİRCE / KADINIM BEN
Ben ağır gelirim size,
Adım kadın,
Hamurum toprak.
Çıplak hayallerim var
Sizin saklı karanlıklarınızda
El yordamıyla koparmaya çalıştığınız
Tenimden öte…
Ben ağır gelirim size.
Yaktığınız kimliğim kaynar kazan.
Boş bırakmayın karnımı.
Her batında er isteyin
Adamlığınızdan uzakta.
Hadi,
Kendi arsız dünyanızı yükleyin kamburuma.
En,
En büyük töre olun sorgusuz.
Yatağınızın kıvrak dilberi,
Hiç ulaşamayacağınız düşlerinizin
Ahlâksız kadını.
Ürkek adımlar sokağının kızıl yangını.
Bilir misiniz
Göbek bağı düşmemiş bebemin
Kuruyan dudaklarına
Bir damla süt uğruna
Kaşık düşmanı oldum da
Çıkmadı sesim…
Düşmedim.
Yüzümü düşürmedim…
Oysa,
Sizin ananızdım,
Anamın nazlı kuzusuyken.
Avradınızdım
Zemheride yatağınızı ısıtırken.
Bacınızdım,
Baş ucunuzda sabahlarken.
Nasıl biçtiniz bu elbiseyi bana?
Kim ölçtü
Hiç giremediğiniz dünyamın kutrunu?
Hangi kör seçti
Bu katran karası rengi?
Neden bileklerim ilikli?
Gözlerime çektiğiniz mil de neyin nesi?
Yetmedi,
Muskalar gömdünüz dut ağaçlarının köklerine.
Kurşun döktürdünüz
Kusursuz suskunluğuma.
Bitmedi,
Gürgen ağacı oldu da falakam.
Acıtamadınız.
Kadınım ben!
Bedenim kıraç Anadolu…
Her çatlağım bire bin veren tohuma gebe.
Kadınım ben!
Eteklerim dalgasıyla çoşkun deniz,
Gözlerim dört mevsim,
Ruhum Ağrı Dağı’nın doruğu.
Kadınım ben!
Kucaklarım bereket dolu…
