SEN OLSUN ET BENİ MİSAFİR...
Kalıcı sanıp aldandık dünyanın güzelliğine
Oyalanıp durdukça gidecek kapımız kalmamış
Kılıcı sarıp kuşandıkça bakmadan özelliğine
Sırtımızdan vuruldukça kılıca gerek kalmamış
Her şeyi sığdırdık da biz bu dünyaya sığamadık
Hangi kapıyı çalsak yüzümüze kapattı o kâfir
Gönül kapısında durana biz nedense kıyamadık
Üç beş gün sonra anladık ağır gelmiş o misafir
Kimi dili ile söylerken ev sahibine acı sözleri
Kimi küçümser insanı süzerken onu da gözleri
Kimi de görmezden gelip çevirir bize o yüzleri
Güzel söz eyleyip de hatır soran da kalmamış.
Yaptık büyük binaları içinde bulamadık huzur
Olsa ne yazar her yer altın yakut gümüşle safir
Elde ettikçe nankör buldu nice güzelde kusur
Olamadı kimse kimseye adam gibi bir misafir
Geldim yâr kapına geldim elim
tokmağı vurur
Şu gönlünde ebedi sen olsun et beni misafir...
Editör: Nezihat Keret
