ÖZLEMLERİME ÜŞÜYORUM
Her şey üst üste gelmişti. Tam toparlandım derken, sevdiği birini toprağa vermek ne kadar da zordu. Toprak bereketliydi evet. Verirken de alıyordu. Ayla; “Ne tuhaf bir alışveriş” dedi sesli düşünerek.
Çok sevdiği deniz, gün batımında pırıl pırıl parlıyordu. Bakmalara doyamadığı muhteşem bir manzaraydı. "Sen de benim gibisin, iç içeyiz sanki. Hem kollarınla sarar gibisin, hem de en ufak hatada boğarsın dalgalarınla. Ne kadar yakın dursan da, kimse ulaşamaz derinlerine.” dedi kendi kendine.
Her zaman oturduğu masadaydı. Denizdeki dalgaların nazlı nazlı salınan sesi, martıların mahmurluğuyla çıt çıkmıyordu etrafta.
Yavaş yavaş güneş batıyordu. Akşam olurken genelde inceden bir hüzün sarıverirdi benliğini. Bazen de, yaz yağmuru gibi bastırırdı. Akşamın bu hali, yalnızlığını hatırlatıyordu her seferinde.
“Yalnızsın kızım işte, bundan âlâ yalnızlık mı olur” dedi. Hüzün, anıları da toplamış, yine dört koldan geliyordu. Kuşatacaklardı etrafını. Ya sonra? Sonrası yağmur gibi akacaktı. Kendini savunmak için cesurca savaşıyordu.
Yanında taşıdığı günlüğüne yazmaya başladı; "Ey hüzün!! Şöyle uzak dur benden bakalım. Sizler de yaklaşmayın anılarım. Dokunmayın. Bulaşmayın. Tadım tuzum yok. İçim darmadağınık. Başım bulanık.."
Defterini kapattı. Denize ve martılara bir daha baktı. Usulca yerinden kalktı. Ürperdiğini hissetti.
“Hoşça kalın, ben özlemlerime üşüyorum.“ dedi fısıltıyla…
