ÖLÜMÜN DİRİLTTİĞİ YERİ GÖRDÜM
Ölümün dirilttiği yeri gördüm. Sabrın orucunu tutanları... Kalp atışıyla değil, bir bakışıyla yaşayanları. Müjdelenmiş çocukları, anneleri, babaları, oyuncakları, kuşları, ağaçları. Zaman mefhumunun duruşunu, ruhların kaç asır sonra miraca uçuşunu... Bir elbiseden sıyrılırcasına nur ile haşroluşunu. İnancın, ekmek ve sudan daha aziz oluşunu...
Ölümün dirilttiği yeri gördüm. Dünyanın bütün ihtişamını kaybedişini. "Ben sen için değil, sen ben içinsin"inin acziyetinde küçülüşünü. Külden bebeklerin o muhteşem gülüşünü... Bembeyaz alınlardan, mahcubiyetle eğilip de arşın öpüşünü... Ağarsın insan diye yeni bir şafağın söküşünü...
Ölümün dirilttiği yeri gördüm. Ahdetmişlerin, aşka olan sadakâtlerini... Gidilmeye değecek tek yeri gösteren elleri. Şerbet tatmışçasına kendinden geçen dilleri. Kifayetsiz sözleri, demir kubbeleri eriten gözleri... Ve yolunda bir kez öldü mü bin kez yeniden doğuran sevdanın gerçeklerini...
Ölümün dirilttiği yeri gördüm. Kanat seslerinin, yeryüzünü sarışını. Her çırpınışta, arzdan arşa, sunulmuşu taşıma yarışını... Topraktan yaratılmışlığın işte bu sebepten münhasır bir anlam taşıdığına şahitlik eden melekül mert âleminin dahi imrenişini...
Ölümün dirilttiği yeri gördüm.
Dirilsin de alemi cihan kalksın diye artık ayağa, yeniden derilişini.
