MARTI ve DENİZ
Uzaktan severdi
Martı denizi
Sarılıp öpemezdi.
Lugatında
Buruk merhabalar
Kırık kalpler vardı
Boğazına düğümlenen kelimeler
Elvedayla biten sözler
Vardı denizin.
Deniz bilmezdi sevmeyi,
Anlamazdı sevgiyi
Her daim ayrılıklara merhaba demişti deniz
Ona sevmek, sevilmek çok uzaktı....
Dokunamazdı deniz
Birinin yüreğine,
Tebessümlerini gizlerdi her zaman
Ölene kadar saklardı kelimeleri
Nefesinde saklardı mutlulukları....
Açılırdı gözleri martının
Tertemiz denizi görünce
Her gün daha da seviyordu onu
Onu anlamayan denize merhaba demek
Daha çok mutlu ediyordu....
Aradaki uçurumlara rağmen seviyordu
Martı denizi büyük bir sevdayla.
Her güneş batışı onun için acıydı,
Kaybederdi kendini...
Akşamın karanlığı onu evine gitmeye sürüklerdi.
Güneşin yakıcı havasına rağmen
Vazgeçemiyordu martı denizden.
Güneş kaybolurken ufuklardan
Dibe çökerdi özlemi martının
Telli duvaklı geliniydi denizin.
Lakin
Deniz bilmiyordu sevmeyi
Anlamıyordu sevgiden
Yüreğinde taşırdı acısını
Kimseler bilmeden...
Her kanat çırpışında
Sulara döküverirdi sancısını.
Deniz asiydi, hırçındı
Kanatları yoktu uçamazdı martı misali.
Kara sevdaydı martınınki
Uzaktan severdi
Kokusunu uzaktan çekerdi içten içe
Kanatlarında saklıydı
Sevginin en yücesi
Uykusuz kalan gözleri
Yarım kalan sözleri
İçinde kalırdı her şey.
İmkânsız sevdaydı
Martının denize kavuşması
Uçurumların olduğu, geçişlerin olmadığı
Kavuşmaların hayal olduğu
Bir türküdür martının sevdası.
