KAYBETMEK
İnsan, kaybedince insan...
Kaybedenler bazen arayıp bulurmuş kendini.
Bazen de kaybetmek yok olmak...
Kaybolurmuş insan kendi karanlığında,
Kaybetmekle başlarmış insanlık!
Çok şey kaybettim ben,
Müdavimiyim kaybedenler kulübünün,
Çocukken telden arabamı kaybetmiştim.
Özgüvenimi bir de...
Bakarken sevdiceğim yüreğimin içine,
"Hadi söyle" derken adeta,
Söyleyememiştim
Ve giderken ardından bakmıştım sadece,
Sessizdir,
Avaz avaz çığlık her veda,
İçimden ağlamıştım,
Kanamıştı yüreğim...
Devasa hayallerim vardı,
Ülkülerim çülkeme dair,
Bir kutlu dava...
Nihayet davamız öldü amipsi insanlarla,
Fikirler asıldı darağacında,
Kaybetmiştim ben yine...
Zeki bir öğrenci,
Fakir bir genç,
Şair ruhlu bir adam,
Çaldılar gözlerimden mavi rengimi...
Öğrendim,
Öğrettim hasreti,
Sevda ne ağır yükmüş kalbi olana,
Terkettim kendimi bir gül uğruna,
Deli gömleği de giyermiş sevda,
Öğrendim,
Kaybederken birini,
Kaybolmuştum yeşil reçetelerde...
Kardeşlerimi,
Babamı kaybettim,
Kendi elimle toprağa gömdüm babamı,
Bir koca çınar öldü,
Gölgemi kaybettim,
Gölgesiz, umutsuz da yaşarmış insan,
Yaşamaya çalışırken,
Nefessizken öğrendim
Ve en kötüsü alıştım kaybetmeye...
Kendimi kaybettim renkli mekânlarda,
Kırmızıdan daha sıcaktı orada kadınlar,
Nedamet sarıldı yakama,
Utandım kendimden,
Hâlâ yargılanırım vicdan mahkemesinde...
Derken giydiremedim kelimeleri,
"Kral çıplak" dedi bir çocuk,
Ben isyan edemedim haksızlıklara,
Ekmek davasıydı sustuk,
Korkaktı cesaret...
Kaybettik doğrularımızı
La Fontaine'den masalları dinlerken,
Alın teri kimsesiz,
Mirastı bize boynu bükük yarınlar
Ve biz kaybetmiştik sonunda!
Kader miydi kaybetmek?
Bunca çalınan emek...
Çile emerken zaman,
Bir çocuk daha geliyordu dünyaya!
Editör: Suna Türkmen Güngör
