KAÇA BÖLÜNEBİLİRİM
Biliyor musun? Bütün gözyaşlarımı feda ettim ama acımı yok etmeye yetmiyordu.
Seni hangi kelimelerle anlatabilirdim? Kaç tane kalem tüketmeliydim! Kaç tane deftere yazarak anlatabilirdim, bilmiyordum.
Bu oda seninle doluydu! Zihnimin her kıvrımında, düşüncelerimin izindeydin. Bütün duygularımı ele geçiriyordun, gördüğün bu gül daha canlıydı benden. Zamana rengimi teslim etmişken solgun rengim, kırmızı güle hasret kalmıştı. Zaman seninle benim arama girmişti, oysa anılar bizi tek besleyendi.
Duvarlar bile artık dayanamıyor, duygularıma duyarsız kalamıyordu. Zaman mefhumuna aldırmasa da dağılıyor, tuzla buz oluyordu.
Mum alevi sönük kalıyordu, benim harlı yüreğimin yanında. Hiç bir su gidermiyordu susuzluğumu.
Seninle içmek istediğim kahvemi bir başıma, duygularımın kalabalığıyla oturup içiyordum. Kapattığım fincanımın soğumasını bekleyemezdim, hemen sormalıydım seni kahvenin telvelerine. Nasıl çizmişti yolumuzu? Kavuşma var mıydı sonunda? Bir bilsen özlemimi, anlatılabilir mi bilmiyordum. Yine gözlerim kayıyordu kahvenin telvelerine; hangi özlem denizindeydin? Telvelerin söyleyeceğine yüreğimi açmış bakıyordum.
Sakın bana gel deme! Zaman prangalarını vurmuştu. Ayaklarım geri geri gidiyor, yüreğimle ayak uyduramıyordu.
Gözlerimden taşıp yanaklarıma tuzlu izler bırakıyordu, akan gözyaşlarım, tıpkı yüreğimdeki gibiydi.
Nedensiz diyemeyeceğim bir uyanış yaşıyordu usum. Benliğimin ruhunu okşayıp bu büyük bedenimde bir çocuk gibi sevmeliydim.
Her gecenin sabahı da vardı. Güneş benim için de doğuyor, artık bunu görebiliyordum. Yüreğimdeki alevi, yolumdaki karanlıkları aydınlatmak için kullanmalıyım.
Göz aydınlığı severken yürek de peşinden gidiyordu. Zaman bağlarımızı keserken seni bilmiyordum ama ben aydınlığa doğru yol alıyordum.
