HÜZNÜN GÜZELLİĞİ
Galiba hava kapalıysa, sonbahar geldiyse, yaradılışınız da hassaslık ve naiflik varsa, yakın zamanda kalp kırıklıkları da yaşadıysanız hele; hüzün çiçeklerinin kokusu kalbe nüfuz etmeye başlar yavaş yavaş…
Geçmiş yaşananlar, hayal kırıklıklarınız bir film şeridi gibi zamanda yolculuğa çıkar tüm bedeninize. Arkadan gelen Hindi Zahra'nın "Broken Ones" (Kalbi kırıklar) şarkısı da çalıyorsa eğer, hüzne açıktır tüm malzemeler... Önce hatıralar, sonra yürek sızısı ve kalp sancısı, göğüs kafesindeki gurbet kuşları ve boğazdaki o buruk yutkunuş ve gönlün Hira Dağı’nın ah çekişleri...
Hüzünde de büyük bir güzellik var. Hüzün, aslında yitip giden ve kaybedilen hatırlı şeylerin ruha çöktürdüğü derin gam olarak tasavvurdur...Hüznün mekân tutup yuva yaptığı yer ise, gözler ve yüzdeki derin çizgilerdir. Acı kanayan yaradır, hüzün ise kanamayan yara olup belki de yıllar boyunca yaşanan onca acının, gadre ve ihanete uğramışlığın, aldatılmışlığın, sayısız hayal kırıklığının gözlerin içinde yuvalanması ve hayattaki son nefesi verinceye değin o yuvadan bir daha çıkmamasıdır...
Bütün bunlara rağmen hüzün, kimi insanlara çok yakışan bir duygu hâlidir. Bu yüzden, sanırım sonradan kazanılan değil, kimi insanlarda fıtrattan verili olan bir histir.
Sanırım bende de Yaradan tarafından bir fiske de hamuruma dahil edilmiş en asil duygu ile ödüllendirilmiş olduğumu düşünüyorum… Bazen gülen ama aslında altında yılların birikmişliğinin eseri olan hüzün kuşlarının hiç gitmediği bir ülke gözler var... Bakıldığında ışığı, manası, duygusu, hüznü çağrıştırır...Hüzün acıyı bal eyler gibi yaşamak zorunda kalmanın damlamaz ve ıslatmaz gözyaşlarıdır... Onca yıllık hayatta yaşanan sayısız acıların ve hatırı sayılır kayıpların yekvücut olup gözünüze ve yüzünüzdeki derin çizgilere gelip yerleşmesi ve bir daha da geri gitmemesidir hüzün...
Hüznümü seviyorum. Derinlerde ama çok kimsede bulunmayan tarifi imkansız çok tuhaf ve aromatik bir his... Kokusunu ancak derinlerde yaşayanlar anlar… Hüzün; vakurdur, olgundur ama aynı zamanda buruk ve suskundur. Hüzün; sükûnetli bir histir. İnsanı yoğurur, pişirir.
Eski bir Arap şiirinden aklıma gelen ve belki hüzne dair pek çok kişiyi de tarif eden dizeler:
"Asil insanların, en neşeli zamanlarında bile bir hüzün vardır,
Daha düşük ruhlar ise, en sefil zamanında bile neşelidir." diyor...
Velhasıl, hüzün ruhun tekamülü, gönlün mahzunluğudur...
