GÜLÜMSERİZ AĞLARKEN
Gece herkes için aynı gece değildir ne yazık ki
Ve her gün aydınlığı da eşit düşmüyor üstümüze.
Günbegün eriyoruz üstümüzden akıp giden ırmaklar içerisinde.
Günbegün dağılıyoruz.
Ama biliyoruz.
Bizden önce yaşanmış hayatların bize dokunduğu gibi
Biz de dokunuyoruz bir şeylere.
Belki bir sokak kedisinin kirlenmiş tüylerinde yıkanıyor ellerimiz
Belki ezmekten son anda kaçındığımız bir çiçeğin yaşam arzusu düşüyor içimize
Belki yüzü düşmüş bir çocuğun dudaklarına bir anda iliştirdiğimiz bir gülümsemenin hatırına bize de gülümsüyor hayat.
Hem hayat dediğin nedir ki
Bir su damlasının ıslaklığını gökyüzüne taşımak değil mi
Bir çocuk çığlığına karışmak.
Bir dostun selamına düşmek
Bir telefon, bir sesleniş, bir nasılsın değil mi?
Biz buyuz işte.
Kendi hayatından vazgeçmiş insanlara yazılıyor bu hayat.
Yüzünü yalancı aynalardan yüreklere çevirmiş insanlara yazılıyor.
Bu yüzden en güzel şarkılar hep ağlatır.
Bu yüzden en güzel şiirler kanatır insanın içini.
Ve bu yüzden en güzel biz gülümseriz ağlarken.
Acıma kendine canımın içi.
Sakın acıma.
İlk kez mi kalkıyorsun ayağa.
İlk kez mi düşüyorsun.
Düşün.
Kaç kez yeniden doğurdun kendini
Düşün.
Kaç kez yeniden kalktın ayağa
Kaç kez gözyaşlarının tuzuyla yıkadın kanayan yaralarını.
Kaç gece gözlerinin kızılında düştü sabaha.
Gözlerinin feri düşmedi henüz toprağa.
Sesin kaybolmadı henüz
Hala nefes alıyorsun.
Ve hâlâ alnının çatına bakabiliyorsun insanların.
Merak etme.
Güzel günler yakında.
