EN ÇOK ANNE OLMAYI SEVDİM
Ben en çok
anne olmayı sevdim;
Kendimi yavaş yavaş unuturken,
Onların hayatında çoğalmayı sevdim.
Geceleri yastığa değil,
sessizliğe yasladım başımı.
Kimse duymasın diye;
Öğrendim içimde, çığlık çığlığa susmayı.
Ekmek kokusuna karışan hüznümü,
Örttüm bir tebessüm gibi
Çocuklarım gülsün diye;
Barış yaptım çoğu zaman, yüreğimle,
Sevmeyi öğrendim kendimi.
Sadece onlar gülsün isterken,
Çoğaldım hiç eksiltmeden...
Gülmeyi unuttum bir ara,
Yabancıydı ayna bana.
Gülünce çocuklarım
Tutundum gölgesine, o kahkahaların.
O anlarda unuttum acımı,
Hatırladım kim olduğumu.
Ben bir anneyim.
Sakladım umutlarımı yastık altına,
Düşmesinler diye.
Her sabah, gözlerime bakan o umutlu bakışlarda
Yeniden doğdum küllerimden.
Fedakârdım, evet...
Kimse görmedi belki
Neleri feda ettiğini bir annenin.
Kendinden vazgeçerek var olmayı,
Başka bir hayat için güçlü kalmayı.
Onların yüreklerinde çoğalmayı seçtim.
Onlar varsa;
Tamdı dünya benim için.
En çok anne olmayı sevdim;
Çünkü ne zaman yıkılsam içimden,
Onlar tuttu ellerimden.
Onlara, ben hayat verdim sandım;
meğer onlar; tutanmış beni hayatta...
Şimdi yürekten hissediyorum gözlerine baktıkça;
gerçekten bir anne olmanın gücünü.
Ve ben en çok...
En çok anne olmayı sevdim.
***
Editör: Ümmügülsüm Hasyıldırım
