Eller Eller...

ELLER ELLER…

Eller eller, ah bu güzelim eller!..
Bir bakın sonra bir düşünün…
Neler anlatır neler söyler…

Beş parmak bir ayası var,
Boyu,  tutmayan parmaklar,
Her birinin ayrı huyu, ayrı becerisi var.

Birbirine benzemeyen kardeşler,
On parmakta on değil, bin hüner var.
Yaşaman için ne gerekirse yaparlar…

O eller, bazen mutluluğa gel der,
Kendine yakışmayanı tersiyle iter,
Beğenmediğini iter, öteler.

Dostunun imdadına kanda olsa koşar,
Vedaların dili, yüreklere akan son sesidir.
Seninleyim, burdayım çağrısıdır,
Vuslatı başlatan, yürekleri tutuşturandır.

Dostluğun,
arkadaşlığın sıcaklığıdır,
Uzlaşmanın, anlaşmanın akti, yeminidir.

O eller ki, beraberliğin simgesi,
Birleşince başka ellerle güçlenmesi,
Yozlaşmanın, kokuşmanın,
Azgınlaşıp yoldan çıkmışlığın düşmanı,
Eskiyi kaldırıp, yeniyi imar eden devrimcisidir.
Yokluğa meydan okuyan, yoktan var edendir.
Ekmeği, işi için iki ele iki daha katandır.
Yıkılanın yerine daha iyisini yapandır.
Bazen de kendi çukurunu kazandır…

Yokluğunu düşünme sakın,
Anlatırsam, duymak istemezsin,
Ermez başına geleceklere aklın,
Değerini bil, her türü, kötülükten sakın,
Sınırı yoktur ellerin yapıcılığının,
Ama kötü bir beyinse kumandanı ellerin,
Kaynağıdır, dünyadaki bütün kötülüklerin…

Her seher duaya aç ki avuçlarını,
Temizlesin yakarışların ruhunu, yüreğini,
Her şeyin en güzeli için uzat ellerini…